De match tussen beide Duitse kunstenaars ligt bij hun gezamenlijke passies: fotografie, industriële vormgeving en techno. Giesemann: 'Ik ben in Hamburg opgegroeid en heb daar vanaf midden jaren 90 de intrede beleefd van Detroit-techno. Daardoor ben ik in die tijd ook direct begonnen met het draaien en produceren van muziek. Als eerbetoon aan die periode heb ik een foto gemaakt van de Golden Pudel Club, tot op de dag van vandaag mijn favoriete nachtstek in Hamburg.'

Gieseman heeft zijn diploma nog niet eens op zak maar exposeert met Schwarz voor het eerst buiten Duitsland. Alle 14 foto's zijn interieurshots van voormalige kelderbarretjes, fabrieksgebouwen of communistische conferentieruimtes. De val van de muur heeft vanaf eind jaren 80 een onuitputtelijke bron aan nieuwe feestlocaties opgeleverd. Al die plekken waar Giesemann de laatste 10 jaar van zijn leven gedanst en gedraaid heeft zijn nu dus vastgelegd. 'Het lijkt alsof ik overal kind aan huis ben maar vind het project lastig. Clubs hadden soms moeite met de voorwaarde van het moment waarop we wilden schieten. Het bevroren interieurshot zonder bezoeker of schoonmaker vergt een perfecte timing en productie.'

Daarnaast heeft techno inmiddels een grote mainstream markt bereikt. Dat merk je aan de ontoegankelijke attitude van clubs zoals Berghain, dat een zero tolerance-beleid hanteert met fotografie.  'Ik vind dat eigenlijk wel een logische en goede ontwikkeling. Iedereen, -bezoeker, dj, clubmanager- is bezig met een eigen mythe, het exquise punttaartje van de underground. Onze magie hangt aan een muur. Gelukkig rukt de technoscene steeds weer op naar nieuwe plekken. Het project kan daarom met genoeg tijd en geld voortgezet worden, op zoek naar de nieuwe onbekende juweeltjes in de nacht.'