Wie een witte lijn en kleine lichtjes door het bos heen volgt, komt uit bij Holy Ground, een magische plek in het bos. Kunstenares Alette Wttenwaall wil hier gelegenheid bieden tot bezinning en rust, even weg van alle festivaldrukte.

Na een paar minuten wandelen begint die witte lijn wel verwoed te kronkelen. Maar dat geeft niet; vanaf daar kan je zien waar je zijn moet. Vijf blacklight lampen schijnen op opgehangen takken en een paar struikjes. Doordat de blaadjes met de hand vierkant zijn geknipt en met blacklight verf zijn bewerkt, net als de takken, lichten ze steeds meer op naarmate het donkerder wordt. Een blonde vrouw in een lange rok wappert met een meeuwenvleugel boven een bakje met walmende geurende rook. Welkom op heilige grond, tijdens het zogenaamde Magic Hour, oftewel het uurtje voordat de zon echt onder is.

‘Ik wilde een plek creëren om je te bezinnen, even weg van alle drukte van het festival,’ zegt kunstenares Alette Wttenwaall over haar creatie in het bos. ‘Een plek waar je gewoon even kan zitten, kan kijken.’ In stilte voegt ze iets toe aan de bakjes waar kruiden in smeulen, naast salie en heidehout. De geuren zouden reinigend zijn voor de energie. ‘Ik weet eigenlijk niet of dat waar is, maar ik voel me er wel beter door,’ lacht ze. In haar blonde krullen draagt ze een paar kleine veren, gewoon voor de mooiigheid. Eén keer per jaar gaat ze naar een zweethut, maar eigenlijk zijn dergelijke praktijken haar al snel te zweverig. Toch is zo’n ervaring de inspiratie geweest voor Holy Ground: een plek waar je je hoofd uit kan zetten en een moment rust kan vinden, net als in een zweethut.

Doordat Wttenwaall zelf stil is op haar Holy Ground, houden alle bezoekers ook al snel hun mond als ze er aankomen. ‘Het lijkt wel een sekte’ klinkt er vanuit de verte, maar ook het groepje waar die opmerking vandaan komt houdt de lippen daarna op elkaar. Wat een rust. In de verte ruist de herrie van het sportveld, maar niet storend. Men komt nieuwsgierig aan, bekijkt de takken, de struikjes –vooral populair bij de jongere bezoekers – en vleit daarna de billen op het dennennaaldenbed. De stilte is aanstekelijk. Mobiele telefoons trekken zich daar echter niets van aan.

En nieuwsgierige kinderen ook niet. ‘Is dat een slakkenspoor?’ vraagt een blond meisje aan Wttenwaall over de dikke witte lijn. ‘Dan was het wel een hele grote slak geweest,’ fluistert zij terug, ’maar het had gekund.’ De zon zakt steeds verder, de bomen zijn niet meer van elkaar te onderscheiden, iedere schim zit in gedachten verzonken. Het kan inderdaad behoorlijk magisch zijn, zo in de Vlielandse bossen.