Het kirretje van ieder kind, de klik van iedere gemaakte foto en elk vogelgeluid is hoorbaar op het Naar Buiten-terrein. Met een breekbare falsetto krijgt James Vincent McMorrow al zijn toeschouwers muisstil.

CONCERT
James Vincent McMorrow, Into The Great Wide Open, Naar Buiten, zaterdag 3 september 2011

MUZIEK
Om zijn intieme debuutplaat Early In The Morning op te nemen trok James Vincent McMorrow zich vijf maanden terug in een hutje aan zee, en dat klinkt bekend in de oren. Niet alleen zijn verhaal lijkt op dat van Bon Iver, door voornamelijk in zijn breekbare kopstem te zingen speelt James Vincent McMorrow ook vocaal aardig leentjebuur bij de baardige Amerikaan.

PLUS
De liedjes van McMorrow zijn machtig mooi. Op zijn debuutalbum wordt hij af en toe ondersteund door een band, ook in zijn eentje staat McMorrow prima zijn mannetje. Down The Burning Roads is een hoogtepunt, waar hij uithaalt als Jeff Buckley en zijn stem krachtig en bluesy klinkt. Oh, en dan is er nog de fluisterversie van Wicked Game, oorspronkelijk van Chris Isaak. "Dit is het allermooiste liedje ooit geschreven, door een man die verder nooit iets goeds heeft geschreven."
Met zijn hoge breekbare stem dwingt hij een respectvolle stilte af. Voor dat muisstille zittende publiek en de unieke locatie is McMorrow bovendien ontzettend dankbaar. "You don't see a lot of this, ever."

MIN
Maar tjongejonge, al gauw wordt het wel erg gezapig om met zijn allen in het bos te zitten luisteren naar een jongen die met overslaande stem zingt "I see no joy in this world" terwijl hij even eerder beweerde het uitstekend naar zijn zin te hebben. Ook laat hij het woord "love" vaker vallen dan Erlend Øye gisternacht bij het kampvuur is gespot.

CONCLUSIE
James Vincent McMorrow was bloedmooi, maar wel een beetje braaf. Volgende keer een peper in de reet of een juttersbittertje voor de show?

CIJFER:
7+

Meer Into The Great Wide Open op de speciale festivalsite.