'Hou je vast: mijn grootvader is van 1881, mijn vader is van 1908. Drie generaties, drie eeuwen.' Het is niet vreemd dat dEUS, de band die geleid wordt door de flamboyante Tom Barman, een man die gezegend lijkt met de eeuwige jeugd, een foto van twee bejaarden op de hoes heeft staan van zijn zesde album. Hij groeide op met ouderdom. De twee staan in een bergachtig gebied met hun camera's gebogen over een vlindertje. 'Het is een foto uit de krant,' vertelt Barman. 'Zoals elke ochtend begon ik mijn dag in de studio met koffie, een sigaret en de krant. Zodra ik die foto zag, dacht ik: hoes. Ik heb hem uitgeknipt en op de piano gezet. Soms heb je dan na een week een beter idee, maar in dit geval raakte ik steeds meer overtuigd.'

'Tom Waits zei ooit: recording songs is like trying to photograph ghosts. Voila, daar zit wat in. Dat zie ik terug in die foto. Ik zie liefde, concentratie, geduld. Zo werkt ook het opnemen van songs. Bij de vorige plaat gebeurde het twee keer dat een liedje wegvloog voor we het goed vastgelegd hadden. When She Comes Down is niet zo goed als de demo. En The Vanishing Of Maria Schneider vind ik een van de beste liedjes die ik ooit geschreven heb, maar het komt er niet uit. Niet genoeg in elk geval. Er kan zo veel mislopen. Je hoeft maar een slechte dag te hebben, of een producer die niet mee is met het nummer.'

Na jarenlang bandleden ingewisseld te hebben, is Keep You Close alweer het derde album dat dEUS maakte in dezelfde bezetting. Met uiteraard frontman Tom Barman, violist en toetsenist van het eerste uur Klaas Janszoon, gitarist en eerste luitenant Mauro Pawlowski, bassist Alan Gevaert en drummer Stéphane Misseghers. Voor het eerst werd een album geschreven met de gehele band. Keep You Close is qua geluid een stuk vriendelijker. Het album opent zelfs met weelderige strijkers, met een James Bond allure. Bij het maken van het nummer Dark Sets In viel de naam Greg Dulli, frontman van Twilight Singers en voorheen Afghan Whigs. Een dag later kwam hij spontaan aanwaaien. Een beetje zoals Mauro Pawlowski - bekend figuur in de Vlaamse muziek - jaren geleden aan kwam waaien, en zoals de hoofdpersonen in Barman's speelfilm Any Way The Wind Blows dat deden. Puur toeval, maar tegelijkertijd met een haast bizarre onvermijdelijkheid.

Tijd
De factor tijd duikt herhaaldelijk op in het werk van Tom Barman. Een moeilijk tussendoortje uit de begindagen kreeg de titel 'My Sister = My Clock', in The Architect (van Vantage Point) stapt een groot architect een jaar lang uit het hectische leven om een meesterlijk plan te verzinnen dat de wereld moet redden. Ook Slow (van diezelfde plaat) gaat over de waan van de dag: 'Slow would be the tempo of the restless mind.' In Constant Now, de eerste single van het nieuwe album, zet Barman zelfs letterlijk de tijd stil, om eens het grote plaatje te overzien. 

'Een ouwe papa,' lacht Barman. 'Zonder hier Freudiaans te gaan zitten doen, dat doet natuurlijk iets met je beleving van tijd. Mijn vader was technisch gezien ook al niet meer hier toen ik twaalf was, toen werd hij ziek. Maar ik heb geen schrik voor ouderdom, omdat ik ook fantastische oude mensen ken. Mijn moeder is tachtig en niet te stoppen. Maar om terug te komen op dat grote plaatje: Vantage Point was geen topperiode in mijn leven. Het maken niet, de tour niet, de afterburn niet. Ik denk dat het te maken heeft met ouder worden. Zoveel tijd spenderen in de studio, om dan op een wat lauwe reactie te stuiten, dat slik je beter als je 27 bent. Die plaat was een beetje macho, een sarcastische celebratie van een levensovertuiging. Keep You Close is het failliet daarvan. En dus is die plaat per definitie meer ingetogen.'