Dappere zet: de Utrechtse band speelt - op een paar try-outs na - voor het eerst in volledig nieuwe bezetting. En op de setlist staan alleen maar nieuwe nummers, van het vierde album Hunters Go Hungry, dat pas vanaf vandaag te koop is.

CONCERT
GEM, Into The Great Wide Open, Naar Buiten, 3 september 2011

MUZIEK
Eerlijk is eerlijk, het leek een beetje voorbij met GEM. Niet dat het derde album NEW het slecht deed. De singles werden veel gedraaid en de band speelde veel, maar GEM wilde maar niet uitgroeien tot een band om echt van te houden, om op te zweren, om jezelf fan van te noemen. Na de tour liepen alle bandleden weg, alleen frontman Maurits Westerik is nog over. Hij greep zijn kans en leidt GEM naar een totaal nieuwe fase. Het zijn nog steeds redelijk compacte songs, maar dan met meer soul, meer variatie, minder branie.

PLUS
Maurits Westerik heeft ook op het podium een transformatie ondergaan. Daar staat hij, in pak, met de gebaren van een soulzanger. Hij heeft nu weer twee gitaristen naast zich staan (Michiel Bel van Illicit en Mdungu en Arjan Kamphuis van Bobby Kingsize), waardoor hij zich weer kan focussen op zijn rol als frontman, met enkel een tamboerijn als attribuut. Op bas herkennen we Daniel Rose van C-mon & Kypski. Zeker voor een eerste keer komen de liedjes er aangenaam losjes uit. Op de nieuwe plaat staan heel wat nummers die instant werken: Call Me To Ohio, het tragere Easy To Review (had uit de koker van Anne Soldaat kunnen komen), de garagesoul van Thunder Lightning. Allemaal verzorgde liedjes, potentiele singles.

MIN
De beste liedjes zitten wel voornamelijk in het begin van de set. En van een goed nummer als For The Light To Shine komt de Wilco-achtige climax nog niet zo goed uit de verf. Alsof ze voor nu maar even voor zekerheid kiezen. Risico nemen komt later wel weer. Ballade en afsluiter When I Leave Home heeft wel een vlammend slot, maar dat laat net wat te lang op zich wachten. Zo zijn er gedurende de set heel wat momenten dat je zou willen dat de band net wat meer het randje op zou zoeken.

CONCLUSIE
Maurits Westerik is geen rauwe rocker meer. Dat was ie eigenlijk bij de vorige plaat ook al niet meer, maar toen wist hij het nog niet of hij wilde er nog niet aan toegeven. Nu doet hij dat wel, en dat leidt tot een sympathieke nieuwe sound. De lakmoesproef: aan het begin van de set zit het lekker vol, aan het eind van de set STAAT het lekker vol.

CIJFER:
8-