"Even stemmen, want dit klinkt als een ongesteld meisje van 14", zo grinnikt Kees Veerman wanneer hij hoort dat zijn gitaar vals is. Ja, Case Mayfield is een rare en cynische snuiter, maar zijn ster is rijzende. Met overwegend donkere liedjes verbluft hij het Armhuis-publiek.

CONCERT
Case Mayfield, Into The Great Wide Open, het Armhuis, zaterdag 3 september 2011

MUZIEK
Case Mayfield is een zwaarmoedige singer-songwriter die muzikaal het midden vormt tussen Damien Rice en Ray Lamontagne, maar tekstueel een stuk minder weeïg is. "Als ik na een heel blij liedje een heel boos liedje speel, alvast mijn excuses."

PLUS
"Dit is een vrolijk liedje. Ik zat vroeger in de klas met een schizofreen en bipolair meisje, waar niemand mee wilde spelen. Behalve ik", zo legt Veerman uit voordat hij Schizophrenia speelt. En inderdaad, Schizophrenia is een bloedmooi vrolijk liedje waarin hij zingt "I wanna be a rainbow, so I can pick any colour that I like." En dat raakt. Case Mayfield is wars van clichés en veel minder gezapig dan het gros van de songwriters. Het woord "love" valt geen enkele keer, en wanneer Veerman in een liedje verhaalt hoe hij de radio aanzet en meezingt, blijkt het te gaan om zijn favoriete Waits-nummer Big in Japan. Ook mooi: al trommelend op zijn gitaar leent hij de melodie van Vader Jacob voor een eigenwijs wijsje. Hoogtepunten vormen het zware slotnummer en toegift Crooked Waits, waarin Veerman trillend zijn gitaar bespeelt.

MIN
Trillen doet hij niet voor niets, voordat hij begint te spelen legt hij uit: "Vorig jaar heb ik zoveel gespeeld dat het een tijdje niet zo goed met me ging." Dit is zijn eerste show sinds tijden, en misschien is Case Mayfield wel beter dan goed voor hem is.

CONCLUSIE
Hopelijk zorgt Veerman dat hij voortaan goed op zichzelf past, want hij is een van de meest intense songwriters in Nederland.

CIJFER:
8+

Meer Into The Great Wide Open op de speciale festivalsite.