Ry Cooder: "Kerstmis is verworden tot de meest wanstaltige vorm van consumentisme"

Buena Vista Social Club producer verontwaardigt zich op Pull Up Some Dust and Sit Down

Dirk-Jan Arensman ,

Op zijn uitstekende nieuwe studioalbum Pull Up Some Dust and Sit Down trekt Ry Cooder van leer tegen de Amerikaanse samenleving die hij ziet onstaan: ‘Een van eerst schieten, en dan vragen stellen’.

Buena Vista Social Club producer verontwaardigt zich op Pull Up Some Dust and Sit Down

‘Begrijp me niet verkeerd,’ zegt hij ergens halverwege een van de tirades die hij, aan de telefoon vanuit zijn werkkamer in Santa Monica, Californië, soms bijna stotterend van verontwaardiging aan elkaar rijgt, ‘ik heb echt een hoop lol gehad bij het schrijven en opnemen van deze liedjes. Daarom blijf ik die platen van me maken, hoewel niemand ze koopt….’

Muziek maken is nu eenmaal het enige dat Ryland P. Cooder (1947), zeg maar Ry, naar eigen zeggen kan. En de man die beroemd werd als virtuoos (slide-)gitarist op platen van onder meer The Rolling Stones, Van Morrison, Neil Young en Captain Beefheart; als componist van soundtracks als Paris, Texas (1984) en producer van Buena Vista Social Club (1997) krijgt ook meer en meer vertrouwen in zijn zelfgeschreven liedjes. ‘Ik word er steeds beter in, krijg het na een levenlang oefenen in mijn vingers. Niet dat ik een groots songwriter ben, trouwens. Ik noem het zelf jot-’em-down-songs, kleine ideetjes die ik interessant vind, en dan maar neerkrabbel.’

Heerlijk was het, de veertien ‘ideetjes’ voor zijn uitstekende nieuwe studioalbum Pull Up Some Dust and Sit Down uitwerken. ‘We begonnen gewoon in de huiskamer: een geluidstechnicus, mijn zoon Joachim op drums en ik op mandoline of gitaar. En als de simpele basis er na een take of twee was, keken we wat eraan toegevoegd moest worden en haalden er een paar goede vrienden en muzikanten bij.’

Flaco Jimenez schoof aan met zijn accordeon, Pablo Molina en Arturo Gallardo bliezen hun partijtje mee en bluesy gospelzanger Terry Evans was onderdeel van meer dan sjieke achtergrondkoortjes. En ondertussen verkenden ze al zijn favoriete stijlen, van gruizige blues en countryrock tot folkballades en carnavaleske Tex-Mex. Vrolijke tijden, waarover hij praat met dezelfde tevredenheid waarmee hij het uitzicht uit zijn raam beschrijft. De bomen en planten in zijn tuin die er mooi bijstaan in het zachte zonlicht van een herfst-ochtend. ‘Everything in pretty good working order.’


Staat van de natie







Dust bowl ballads
These goddamn people sell out to the military!

tip-of-the-hat Mexican stuff