Het dertiende studioalbum van Ryan Adams zou hem wel eens geluk kunnen brengen. Na jaren misère is de Amerikaanse artiest enorm sterk terug aan het rootsrock firmament. Ashes & Fire is het 3VOOR12 Album van de Week.

Al snel na zijn solodebuut in 2000 werd Ryan Adams de nieuwe lieveling van pers en publiek; de nieuwe alt-country danwel rocksensatie. Van opvolger Gold verkocht Adams wereldwijd bijna een miljoen exemplaren en leverde hem drie Grammy-nominaties op. Maar de zanger bezit een grillig karakter, verloor zich regelmatig in de vele geneugten des levens en maakte ook heel slechte platen. Alsof hij de druk van de ketel wil halen wanneer het iets te goed gaat. Zo volgde na Gold twee vervelende albums vol rockcliche’s om daarna weer de prachtige singer-songwriterplaat Love Is Hell uit te brengen. Na twee heel aardige platen met zijn begeleidingsband The Cardinals volgden vier uur aan matige en ongeïnspireerde b-kantjes en zelfs een vrij hilarisch sci-fi heavy metal conceptalbum getiteld Orion.

Maar het gaat beter met de kunstenaar, inmiddels begonnen aan de tweede helft van zijn dertigersbestaan. Hij is gelukkig getrouwd met popsterretje Mandy Moore, zegt de drank en drugs tijden achter zich te hebben gelaten, zei The Cardinals gedag en schreef een dozijn sterke nieuwe liedjes. Voor de opnames huurde hij Glyn Johns in: een legendarische producer van onder meer The Rolling Stones en The Who en vader van Ethan Johns die onder meer Gold opnam. Adams bouwde een studio op Liam Gallagheriaanse wijze. Zo zit er in de studio een Motown-opnametafel, een mixtafel die door The Beatles en The Doors is gebruikt, microfoons van Elvis en speakers waar Master of Puppets voor het eerst uit schalde. Mandy Moore zingt mee, Norah Jones, Benmont Tench en de toetsenist van Tom Petty pingelt op een aantal nummers. Het lijkt het perfecte recept voor een megalomane vergissing van een album. Maar Ashes & Fire is ingetogen, volwassen en biedt ruimte aan de klasse van Ryan Adams: zijn liedjes en prachtige stem.

De eerste woorden van Ashes & Fire zijn tekenend voor de nieuwe Ryan Adams ‘Last time I was here it was raining but it ain't raining anymore’. Op de titeltrack horen we de echo van Gomez zanger Ian Ball, een typische Bob Dylan gitaar en de typische western saloon piano. Het werkelijk prachtige Do I Wait vormt een van de pilaren van de plaat. Een bewustwordingsnummer met een klassieke gitaarsolo dat wel eens een meezinger kan worden. Chains of Love is het meest klassieke Ryan Adams rocknummer. In interviews zegt hij al flink afstand te hebben genomen van de zoekende zombie die hij was rond 2005. Hij blijkt er in ieder geval al met een zeker helicopterview over te kunnen schrijven. In Invisible Riverside en Save Me lijkt hij alle kwade zaken van zich af te schrijven en daadwerkelijk in te zien dat hij de weg kwijt was. Mandy Moore lijkt een blijvertje als we de teksten mogen geloven. Kindness en Lucky Now hebben een hoog Knuffelrock gehalte, waarbij de laatste van de twee nog het best landt. Slottrack I Love You But I Don't Know What To Say is mierzoet, maar tevens oprecht en krachtig. ‘I was lost, I was lost. Trying to find a balance, caught up in the course. Let it go, when I met you. All the clouds parted and the light came shining through.’

De productie van Glyn Johns maakt het geheel af. Het fundament van de plaat is de geweldige stem van Adams en zijn akoestisch gitaar. Het overige instrumentarium is heel mooi laag in de mix gehouden. Neem bijvoorbeeld dat subtiele orgeltje in de openingstrack en op Do I Wait, de slide guitar in Come Home of de strijkers in het bijna Britse Chains of Love. Ze zwellen aan om de woorden en akkoorden van Adams te versterken, niet om lege pathos te creëren. En zo wordt Ashes & Fire misschien wel de meest ontspannen en kalme plaat uit Adam’s oeuvre, maar tegelijkertijd het vuurtje dat nog lang zo door mag branden. Ryan Adams is terug.

Beluister Ashes & Fire op de Luisterpaal.