Bijna elke London Calling gaat vroeg of laat de vlam in de pan. Niet zelden rond half elf, het tijdslot dat Wolf Gang toebedeeld gekregen heeft in de grote zaal.
GEZIEN
Wolf Gang, 11 november, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal
MUZIEK
Londenaar Max McElligott bouwde met wat hulp van producer Dave Fridmann (The Flaming Lips, Mercury Rev, MGMT) in zijn eentje een album, dat klinkt als een kruising tussen MGMT en Mika. Catchy new wave popsongs met een prominente rol voor de synthesizer, zonder naar dance te neigen. Echt zoetsappig wordt het niet, zo credible als de New York hipsters zeker niet. Live heeft McElligott uiteraard een hele band bij zich, met een nogal springerige bassist als meest opvallende lid.
PLUS
Wolf Gang heeft twee heel goede popliedjes, die vooral op de radio goed werken. Een van de twee - The King And All His Men - is vandaag het eerste liedje waarbij de handen omhoog gaan. De andere - Lions In Cages - is eigenlijk de grootste hit, maar komt als afsluiter minder goed uit de verf, omdat de band zichzelf wat overrockt.
MIN
Het niveau van de rest van de songs is bedroevend, te beginnen bij de derde single Something Unusual, die exact het tegenovergestelde is dat zijn titel belooft. De Queen-achtige ballad Midnight Dancers mist koninklijke grandeur, van de drie upbeat slotnummers ontstijgt alleen de single de middenmaat. Het doet een beetje denken aan The Naked And Famous, ook zo'n band die het experiment van MGMT in een popjasje verpakt, maar niet verder komt dan twee goede liedjes. Maar die band heeft dan nog wel een ontzettend cool uitziende zangeres. Wolf Gang moet het doet met een frontman die backstage vast dagelijks voor de geluidsman wordt aangezien. Al is zijn jasje daar net te net voor.
CONCLUSIE
Goede radiomuziek vertaalt zich niet altijd goed naar het podium. Het is een beetje de tragiek van deze tijd. Je moet wel live spelen om rond te komen. Laat deze jongen nou rustig in de studio stoeien, dan komt er misschien nog een handvol sterke songs bij. Nu is het net niet genoeg.
CIJFER:
5