Washed Out is de naam waaronder de uit Georgia afkomstige Ernest Greene werkt. Op London Calling presenteert Washed Out zich echter niet solo, maar als een vijfmansband.

GEZIEN
Washed Out, 11 november, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal

MUZIEK
Washed Out is een mooi voorbeeld van wat ‘chillwave’ genoemd wordt. Dromerige pop waarin het geluid van analoge synths en andere elektronica overheerst. Een beetje chillwave plaat kan met een laptop en sampler in elkaar gezet worden. Elektronisch vervormde zang en de nodige ruis drijven boven een bedding van zoemende synthesizers. Zo ook op het dit jaar verschenen albumdebuut van Washed Out, Within And Without, waarin de stem van Greene net zo dromerig klinkt als de muziek, maar de luisteraar door de sterke melodieen toch bij de les blijft.

PLUS
Alleen met je laptop op het podium gaan staan levert geen spannend beeld op, dus transformeerde Greene zijn eenmansband tot een vijftal. Veel nummers van Washed Out zouden met wat kleine aanpassingen en wat meer dynamiek prima geschikt zijn voor de dansvloer. Aanvankelijk lijken het vollere geluid en een amechtige ritmesectie ook echt de boel in beweging te krijgen en laat je je meevoeren door Greene, die als een heuse MC Paradiso tot dansen aanzet: ‘kom op het is niet voor niets vrijdagavond.‘

MIN
Maar het geluidsbeeld moet dan wel kloppen. In Paradiso hakten de drums op botte wijze door de op plaat zo subtiel gelaagde synths en Greene zelf bleek live over een betrekkelijk lelijke zangstem te beschikken. Hij overschreeuwde zich en door zich zo nadrukkelijk als dance act te willen profileren leek hij de essentie van zijn eigen muziek te ontkennen. Die is in nummers als Echoes, Eyes Be Closed en Belong juist zo spannend doordat bepaalde details niet zo lomp worden uitvergroot.

CONCLUSIE
Washed Out is een weinig geslaagde dance act. De zaal liep snel leeg, wat niet alleen aan het nachtelijk uur te wijten was. De meerwaarde van met een band spelen onbrak. Wie de plaat van Washed Out mooi vindt had hier eigenlijk niet zoveel te zoeken. Als Greene op het podium echt iets anders wil brengen dan op plaat, prima, maar daar was zijn andere aanpak weer niet rigoureus genoeg voor. Er stond In Paradiso vooral iemand nogal wanhopig de essentie van zijn muziek te ontkennen. Jammer want door het gedreun heen kon je nog altijd de contouren van mooie composities waarnemen.

CIJFER:
4,5