London Calling: The Rapture is nog altijd relevant

Nieuwe nummers blijken live prima tussen het oude werk te passen

Christiaan Walraven ,

Met haar vierde plaat In The Grace Of Your Love keerde The Rapture terug bij DFA Records, maar tegelijk maakte de band een meer pop georienteerde plaat dan tevoren. Het mag dan misschien niet de beste plaat van de band zijn, met How Deep Is Your Love? heeft de The Rapture er weer een topsingle bij. Dertien jaar na de oprichting staat het trio, aangevuld met livebassist als headliner op London Calling. Maar is de band niet eigenlijk al over zijn top?

Nieuwe nummers blijken live prima tussen het oude werk te passen

Met haar vierde plaat In The Grace Of Your Love keerde The Rapture terug bij DFA Records, maar tegelijk maakte de band een meer pop georienteerde plaat dan tevoren. Het mag dan misschien niet de beste plaat van de band zijn, met How Deep Is Your Love? heeft The Rapture er weer een topsingle bij. Dertien jaar na de oprichting staat het trio, aangevuld met livebassist als headliner op London Calling. Maar is de band niet eigenlijk al over zijn top?

GEZIEN
The Rapture, 11 november 2011, London Calling 2011, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal

MUZIEK
Discopunk, maar als je wilt, kun je het natuurlijk ook punkfunk of dancepunk noemen.

PLUS
Het nieuwe materiaal krijgt een rauwer randje mee, door er meer punk overheen te gooien. Daardoor passen de nummers beter tussen de oude en valt de nieuwe plaat op zijn plek. De opener van In The Grace Of Your Love, Sail Away, is hier het beste voorbeeld van. Maar het kroonstuk op de set is toch die geweldige track How Deep Is Your Love?. Het is dan al één uur en eigenlijk werd het vandaag al niet meer verwacht, maar toch mag The Rapture nog de eerste stagediver van het festival op zijn naam schrijven. En verdiend, want ook de oude nummers staan nog net zo goed hun mannetje als tien jaar geleden.

MIN
De volgorde van de nummers in de set lijkt wel willekeurig. Er wordt geopend met titelnummer In The Grace Of Your Love, om daar direct daarna de grote hit van de vorige plaat, Get Myself Into It te spelen. De zaal is echter nog niet voldoende opgewarmd om deze op volle waarde te kunnen waarderen. De eerste hit House Of Jealous Lovers zit op het verkeerde moment in de set en wordt ook nog eens geplaagd door geluidsproblemen. Via Olio gaat de band dan verder naar het toch wat aparte Come Back To Me, met sample van Franco. En dat doen ze op een moeilijk punt in de set  waarop slechts een klein groepje mensen vooraan echt durft te dansen.

CONCLUSIE
The Rapture speelt een schurende en wringende set die constant dansbaar is, maar niet uitdaagt. De band wil het hun publiek niet te gemakkelijk door constant net tegen de maat aan te drummen. Er ontstaat hierdoor een splijting in het publiek tussen de mensen die hier prat op gaan en de mensen die zich hier aan storen. Met een betere setopbouw had er zeker weten meer in dit optreden gezeten, maar desondanks bewijst de band na dertien jaar nog steeds relevant te zijn.

CIJFER:
8