"Haha, lachen, hoe heet die tweede band vanavond?", hoor je in de wandelgangen. Maar The History Of Apple Pie uit Londen is wel degelijk een serieuze band. Heel erg serieus zelfs, er kan haast geen lachje vanaf. Heeft met het genre te maken, het is namelijk shoegazer. In begin jaren negentig een benaming voor bands die niet naar het publiek keken, maar door hun naar binnen gekeerde gitaarmuziek liever naar hun schoenen. En de gitarist naar de vele gitaarperdalen voor de neus van zijn schoenen.

GEZIEN
The History Of Apple Pie, London Calling, 12 november, Paradiso Amsterdam, Bovenzaal

MUZIEK
Shoegazer uit het boekje maar dan met meisjeszang. De gitaristen leven zich uit op hun gitaarpedalen, maar opvallender zijn de zingende gitariste en bassiste. Zij vormen visueel het middelpunt van de band.

PLUS
Shoegazer met niet 1 maar 2 (twee!) meisjes is voer voor fotografen. De Aziatische geblondeerde gitariste is een opvallende verschijning. En ook de zachtjes heupwiegende bassiste mag er wezen. Die laatste zingt overigens beter dan de gitariste op leadzang...Bij shoegazer is het de bedoeling dat je je als luisteraar langzaam onderdompelt in het basritme, en dat klopt bij deze band. De uithalen van de gitaristen kleuren het klankbeeld mooi somber, terwijl de zang soms sixtiesachtige invloeden heeft. Apart.

MIN
Shoegazer heeft snel de neiging een geluidsbrij te worden en ook The History Of Apple Pie ontkomt daar niet aan. Hoewel het basisgeluid goed is, mist het afgezien van de single Mallory echt sterke songs.

CONCLUSIE
Voor het genre een welkome aanvulling. Ze zouden het goed doen in bijvoorbeeld het voorprogramma van The Pains Of Being Pure At Heart. Maar eerst nog even in de oven.

CIJFER:
6,5