Een paar jaar geleden mopperden we nog als er een verdwaalde Amerikaan op London Calling stond, nu bestaat zeker een derde van het programma uit niet-Engelse acts. Dit Friends bijvoorbeeld komt uit New York. En geef programmeur Ben Kamsma eens ongelijk: de meest interessante muziek van het moment komt echt uit Amerika. Maar of Friends daar bij hoort...

GEZIEN
Friends, 12 november, London Calling, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal

MUZIEK
Friends combineert discobreaks en hiphopbeats met new wave en Afrikaanse ritmes en meezingkoortjes. Kortom: alles wat hip is in Brooklyn door elkaar.

PLUS
Single I'm His Girl is plagerig eenvoudig. "When you see me walking around with him, I’m not just another chick, I’m his girl", zingt Samantha Urbani, de leidster van de club. Oppervlakkig, ok, maar wel met een CSS-achtige charme en pretentieloze luchtigheid, met een old school hiphop gevoel, zonder echt hiphop te zijn. De single zit uiteraard aan het eind van de set, en Sam daagt haar hele publiek uit het podium te beklimmen. Aan die oproep wordt gretig gevolg gegeven. Dolle boel.

MIN
Wat moet het verwarrend zijn om in Brooklyn te wonen. Zo veel interessante muziek, zo veel inspirerende mensen. Ook jij wilt mee, want ook jij staat op barsten van de creatieve energie. Zo moet het ongeveer gaan in het hoofd van Sam, die in werkelijkheid helemaal geen goede zangeres is, en dat overcompenseert door zich waanzinnig aan te stellen. Haar drummer heeft bedacht dat het stoer is om staand te drummen, maar om nu te zeggen dat dat zijn techniek ten goede komt, nee. Na het recordrommelige slotnummer volgt nog een dramatische cover van Aaliyah-klassieker We Need A Resolution. Slecht gespeeld, abominabel gezongen.

CONCLUSIE
Misschien komt het doordat dit veruit het grootste optreden is dat de band ooit gegeven heeft. Misschien slaan alle stoppen wel door en weten ze het van gekkigheid niet meer. Misschien zijn ze wel echt zo stuurloos. De ideeënwarboel in de liedjes doet vermoeden dat het laatste aan de hand is. Sommige van die ideetjes zijn zowaar goed, maar geen enkele wordt goed uitgevoerd, en keuzes worden al helemaal niet gemaakt. Op de vorige editie stond ook een Amerikaanse band met een luchtig pophitje: Foster The People. Die  verraste met een energieke, strakke liveshow en stootte zo door naar de Melkweg Max. Deze band speelt slordig en chaotisch, en dan blijft er ook meteen helemaal niks over.

CIJFER
4