Een jongen op drums, een meisje op gitaar. Blood Red Shoes? Een paar jaar geleden stond dat duo hier op London Calling, nu is er een Australische variant genaamd An Horse. Niet A Horse, An Horse. Hij lijkt zelfs wel een beetje op de drummer uit die andere band, zij het wel wat ouder. Zij heeft niet het sex-appeal van Laura-Mary Carter, maar een K's Choice-achtig jongenskapsel en een houthakkersblouse.

GEZIEN
An Horse, 11 november, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK
Deze twee hebben ook muzikaal inderdaad veel weg van Blood Red Shoes. Hun liedjes zijn snel en gejaagd, de zang is punky.

PLUS
An Horse is een aardig alternatief voor wie de chillwave van Washed Out in de grote zaal te sloom en te dromerig vindt. Het komt op London Calling niet vaak voor dat twee bands tegelijk spelen, doorgaans wisselen ze elkaar af. An Horse trekt het kortste strootje, maar geeft alles om de zaal vol te krijgen. Al zie je dat deze twee aan het eind van hun latijn zijn.

MIN
Een duo zijn is praktisch en goedkoop, maar niet per se gemakkelijk. Je moet namelijk met zijn tweeën echt iets bijzonders neerzetten. Dat kun je doen door een originele invulling van oude patronen, zoals bluesband Black Keys, met een dwingend charisma als Jack White, met een seksuele spanning als The  Kills, met een enorme drive als Blood Red Shoes, of natuurlijk met een combinatie daarvan. In elk geval moet iets je uniek maken. En daar slaagt An Horse helaas niet in. Enkel de single Dressed Sharply valt op in het geheel, maar dit is geen Song van het Jaar materiaal.

CONCLUSIE
Je komt ze elke London Calling tegen: bands met wallen tot op hun schoenen. Een plaat uit, en zichzelf een slag in de rondte touren zonder echt reuring te veroorzaken. Deze twee sympathieke Australiërs kun je enig werkethos niet ontzeggen, maar hun materiaal is simpelweg te zwak om indruk te maken.

CIJFER:
5