"No, make noise, no shushing". Alan Sparhawk van Low lijkt zich nog meer te storen aan het openlijke gemopper over pratend publiek dan over het pratende publiek zelf. Hij roept niet de praters, maar de klagers tot de orde. Maar zijn lichaamstaal zegt wat anders: namelijk dat hij zich er wel degelijk aan stoort. Sterker nog: dat hij zich erdoor uit zijn concentratie laat brengen.

GEZIEN
Low, Le Guess Who, Tivoli, 25-11-2011

MUZIEK
Meer dan vijftien jaar al opereert het Amerikaanse Low in zijn eigen niche, al die jaren slowcore genoemd, trage, intense indierock. Bij gebrek aan beter werd de term maar omarmd. Basis zijn Sparhawk en zijn drummende vrouw Mimi Parker, aangevuld met een bassist.

PLUS
Op zijn best is Low met het diepe verdriet van In The Drugs of Sunflower, slow motion songs waarin het constant wringt. De samenzang tussen Sparhawk en Parker lijkt vaak bewust flets, in elk geval ingehouden. Voor de variatie draaien ze soms hun hoofd- en bijrol achter de microfoon om. In You See Everything klinkt Parker wat dun, maar het zachtaardige Especially Me is een van de hoogtepunten van de set. "Tonight you will be mine", zingt Sparhawk even later in het sinistere Monkey. "Tonight a monkey will die."

MIN
Toch wil Low vanavond maar niet onder de huid kruipen. Zou het komen door de nieuwe liedjes, waarvan er vandaag erg veel op de setlist staan? Songs als Nightingale, het vermoeide Try To Sleep en $20 (met meezingrefrein 'my love is for free') zijn net wat minder donker van aard, en missen daardoor de rauwe spanning die andere songs wel hebben. Maar misschien komt het ook wel door de setting, die niet in het voordeel werkt van de band. Maar een klein deel van het publiek weet de concentratie op te brengen die nodig is voor dit soort heel specifieke muziek.

CONCLUSIE
Als de magie uitblijft, is een band als Low al snel saai om naar te kijken. Het trio onderscheidt zich immers niet met virtuoos spel of hemelbestormende stemmen. Je moet als luisteraar een stap naar voren willen doen, in dit geval heel letterlijk. Anders dan Bill Callahan even eerder op de avond, dwingt Low die stap niet op natuurlijke wijze af. Idealiter trekt een band als deze je mee naar beneden, om je vervolgens ook weer op te tillen door de schoonheid van de muziek. Nu blijft alleen de neerslachtigheid over.

CIJFER
6,5