Als je Dry the River vijf jaar geleden had verteld dat ze anno 2011 als folkband de wereld over zouden toe-ren, de Britten hadden je niet geloofd. Zanger Peter Middle schreeuwde destijds de longen uit zijn lijf in hardcore punkband Matador en de overige vier bandleden zaten in diverse metal- en shoegaze-bands. ‘Alleen het feit dat ik zou toeren, had ik al verbazingwekkend gevonden,’ vertelt bassist Scott Miller. ‘Ik dacht dat we onze kans hadden gemist.’

Niets is minder waar: Dry the River stond deze zomer op Lowlands en Glastonbury, terwijl het debuutalbum nog moet verschijnen. Na tien jaar punk had ook zanger Liddle de droom al opgegeven. ‘Het was tijd om een fatsoenlijke baan te zoeken. Ik verhuisde naar Londen om medicijnen te studeren en heb mijn gitaar een jaar lang niet aangeraakt. Toen ik in de studentenzalen weer ging oefenen mocht ik niet versterkt spelen, en ben ik op mijn akoestische gitaar onbewust zachtere nummers gaan maken.’

In een vakantie trommelde Liddle zijn oude vrienden op en huurde een studio. Binnen twee dagen had Dry the River zijn eerste EP af. Hoewel bassist Miller en de overige bandleden soms naar een luide uitbarsting wilden toewerken, probeerde Liddle de muziek ingetogen te houden. ‘Na een tijdje realiseerde ik me dat juist onze ruige achtergrond ons uniek maakt tussen bands als Mumford & Sons en Fleet Foxes.’ Miller: ‘Toen gaf je ons de vrijheid om harder op de drums te slaan en meer heavy te spelen.’

Moeder blij
Dry the River’s ‘coming-out’ als folkband verliep niet al te dramatisch. ‘Veel fans hadden we toch niet,’ lacht Liddle. ‘Mijn moeder was vooral blij dat ze eindelijk kon verstaan wat ik zing.’ Het nieuwe publiek, met jonge meisjes en stelletjes van middelbare leeftijd, is wel even wennen. ‘Wij gaan nog altijd los op het podium, maar zij staan stil te luisteren,’ zegt Miller, het enige bandlid met een folkwaardige baard. ‘Eigenlijk is het best cool: ik hoop altijd dat ze de muziek helemaal tot zich nemen.’

Live komen de vele tatoeages tevoorschijn en eist vooral Liddle de aandacht op. Door zijn dramatische gebaren en uithalen lijkt het soms alsof Liddle’s wereld ter plekke vergaat. Op festival London Calling maakten Liddle en Miller nog grapjes over een naderende Apocalyps. Het lachen verging ze toen ze dit jaar de storm op Pukkelpop meemaakten. ‘Dat voelde als een Apocalyps, ja,’ vertelt Miller. ‘Wij zaten in het artiestendorp en hadden geen idee wat er op het terrein gebeurde. Pas toen we later onze camper uitkwamen zagen we de uit de grond gerukte bomen en ingestorte tenten. Gelukkig kon je aan de wolkenranden zien dat het een plaatselijke storm was, en geen Apocalyps.’

Ruimte krijgen
Liedjes maken over de Apocalyps is Dry the River iets te metal. ‘Ik wil niet over buitenaardse gebeurtenissen schrijven,’ zegt Liddle. ‘Ons publiek moet de ruimte krijgen om nummers op hun eigen manier te interpreteren. Sommige liedjes op ons debuut schreef ik op mijn zeventiende, toen ik nog behoorlijk melodramatisch en emotioneel was. Tegenwoordig probeer ik meer relaxte en doordachte teksten te schrijven, minder specifiek en meer cryptisch.’ 

Qua songstructuur moet Dry the River zichzelf wel af en toe herinneren dat het geen metalband is. ‘We maken steeds meer liedjes in onregelmatige maatsoorten,’ vertelt Miller. ‘Laatst dachten we: zullen de fans dit wel slikken?’ Liddle: ‘Pas op het podium weten we of het werkt. Maar jezelf opnieuw uitvinden is wel het geheim van een band die lang mee gaat.’

Stiekem rocken ze tijdens de soundcheck nog zoals ze dat tien jaar geleden deden, ongeremd en hard. ‘We houden battles met riffs uit Coheed and Cambria en Tool,’ verklapt Liddle. ‘Vinden we nog steeds fantastisch en dat zal altijd zo blijven.’

De EP Weight & Measure van Dry The River is tijdelijk te beluisteren op de Crossing Border Luisterpaal.