Eerst een Hollywood-verfilming en dan sterven. Op zich zou Elmore Leonard dus rustig kunnen sterven, want ongeveer vijfentwintig procent van zijn boeken is verfilmd. De bekendste: 'Jackie Brown' (de Tarantino-verfilming over een dealende stewardess), 'Get Shorty' (met geniale rollen van John Travolta en Gene Hackman) en 'Mr Majestyk' (over een Vietnam-veteraan met een watermeloenenfabriek). De 86-jarige Elmore Leonard is Hollywoods favoriete thriller-schrijver en ziet er niet uit alsof hij zin heeft om af te taaien. Arme zoon Peter, zou je denken, het enige wat ie níet had moeten doen, is ook gaan schrijven. Toch waagde hij zich eraan. En nu zitten ze samen aan een tafeltje, voor een interview met Jan Donkers, en delen ze een microfoon, want die van Elmore is kapot.

GEZIEN
Elmore & Peter Leonard, Crossing Border, Queens, 19-11-2011
   
LITERATUUR
Er klinkt een luid lachsalvo uit het propvolle zaaltje. Het is al begonnen en ik val midden in een schijnbaar hilarische anekdote van Elmore Leonard over Djiboutiaanse piraten en rolstoelen. Daarna volgt Peter: ‘Toen ik jong was heb ik samen met een vriend een keer een taxi gestolen in Rome. Ik heb zeven dagen in de Rebibbia gevangenis gezeten en we zijn als persona non grata Italië uitgezet. De enige reactie van mijn vader was: ‘A hard time makes the boy the man.’
Peter begon op zijn 49ste met schrijven. ‘Mijn eerste roman was mislukt: 37 karakters en een idioot plot’. Maar in 2008 lukte het alsnog met zijn debuut Bloedpeil. Daarvoor werkte hij in de reclamesector. ‘Behoorlijk saai eigenlijk. En toen mijn vader met rock-T-shirt, sandalen en spijkerbroek een keer op de tennisclub kwam dacht ik: ik moet uit deze wereld.’ Elmore ziet zeker overeenkomsten tussen zijn schrijfstijl en die van zijn zoon. ‘Wij laten de karakters spreken via monologen of dialogen. We houden niet van beschrijvingen, die skippen mensen namelijk gewoon. Als ik het gevoel heb dat ik te veel aan het ‘schrijven’ ben, dan ga ik het herschrijven.’ Hij gebruikt nooit zichzelf in een boek. ‘Waarom in godsnaam? Ik heb daar niks te zoeken.’
Niet alleen hun schrijfstijl is vergelijkbaar, ook de karakters hebben veel gemeen. Het zijn altijd personages die per ongeluk in absurdistische situaties terechtkomen, met een gegarandeerde dosis geweld voor de liefhebbers. Peter: ‘Ik weet van tevoren niet wat een karakter gaat doen. Mijn hoofdpersoon ging bijvoorbeeld gewoon een fles Cold Duck kopen. Maar opeens gebeurt er iets waardoor ze besluit een pistool te trekken en een overval op de tabakshop te plegen. Ik wist dat ook niet hoor.’
Elmore en Peter zijn goed op elkaar ingespeeld en reageren op elkaar. Elmore: ‘Ik ken mijn karakters beter dan mijn vrouw.’ Peter: ‘Daarom ga je ook scheiden.’ Elmore: ‘…..’ Dan volgen er nog een aantal goed gestructureerde American-style anekdotes over participerende research op politiebureaus. De vraag van interviewer Jan Donkers of Elmore van plan is te stoppen komt niet aan de orde. ‘Ik werk aan een nieuw boek en heb veertien pagina’s. Mijn heldin is een deeltijd-vampier die vliegen vangt met haar tong.’ 

PLUS
Peter: ‘Toen ik mijn vader vroeg hoe ik een boek moest schrijven zei hij: je schrijft een scène, dan nog een scène en nog een. Je gaat gewoon door totdat je driehonderd pagina’s hebt. Zijn tweede tip was: pak je publiek zo snel als je kan bij de lurven en laat niet meer los.’ Dat is wat ze doen. Het zijn waanzinnige vertellers die precies weten wat het publiek nodig heeft. Het interview wordt afgesloten met een vraag uit het publiek. Geen semi-obligate vraag over het schrijverschap, maar een concrete vraag over een specifiek karakter uit een specifiek boek. Dat geeft wel aan wat Elmore met zijn lezers doet; ze houden van zijn personages. Peter zal zichzelf de komende jaren nog meer moeten bewijzen, dat blijft een zware klus.

MIN
Ik had meer willen horen van deze schrijvers. En de gesticulerende Elmore vergat soms dat hij de microfoon bij zijn mond moest houden.

CONCLUSIE
Alles wat Elmore Leonard zegt is grappig. Bijna alles wat Peter zegt is grappig. Ze brachten met dit optreden een ode aan het literaire karakter.

CIJFER:
9