De vorige keer dat Laura Marling op Crossing Border speelde - twee jaar geleden - ging er iets gruwelijk mis. "Ik dacht in een winkel bleek gekocht te hebben, maar toen ik het in mijn haar stopte, werd het blauw. Het was vreselijk. Ik heb die avond met blauw haar opgetreden, het kon niet anders. Het heeft me twintig uur in een haarsalon gekost. Via paars en bruin kreeg ik eindelijk de kleur die ik wilde."

GEZIEN
Laura Marling, Crossing Border, The Royal, 18 november 2011

MUZIEK
Zo'n stommiteit zal haar nu niet meer gebeuren. Laura Marling is - 21 lentes jong - immers volwassen. Een kleine steek onder water naar Volkskrant-journalist Menno Pot, die haar aankondigt als 'jong'. Dat is ze inderdaad, maar met drie albums op zak heeft ze het repertoire van een volwassen dame. Dat gevoel wordt nog wat versterkt door haar voorliefde voor statig taalgebruik. "He longs for the woman who will conquer his lust", zingt ze in Night After Night, een van de hoogtepunten van de set. "He screams in the night, I scream in the day. We weep in the evening and lie naked and pray."

PLUS
Bij eerdere festivaloptredens - Lowlands, Great Wide Open - viel Marling's stoïcijnse presentatie op. Ze past zich niet aan, ook niet op een open veld. Vandaag is de setting perfect voor haar muziek: een elegante, ronde schouwburgzaal, een ruimte met grandeur. Want Marling presenteert zich graag als een vrouw met klasse, in een stijlvolle zwarte rok tot op haar enkels, een sterk contrast met haar (dit keer wel gelukte) hoogblonde haren, die fraai uitgelicht worden. Haar kin net een beetje naar achteren, de blik ferm de zaal in. Ze mag dan jong zijn, Marling laat zich niet wegzetten als popje. "I'm a master hunter", zingt ze in een nieuw nummer, het eerste van een soloblokje van vier halverwege de set. De combinatie van venijn en afstandelijkheid in die zin horen we vaker in haar songs. "You let men into your bed", zingt ze verwijtend. "They don't have a chance to get into my head." Die donkere ondertoon wordt onderstreept door een voorliefde voor de lage snaren op haar gitaar en nog meer versterkt door de cello. Al switcht ze net zo makkelijk naar een luchtige tokkel.

MIN
Ja, ze is nogal serieus voor haar leeftijd. Soms zou je willen dat ze je iets dichterbij liet komen. De grapjes laat ze aan haar bandleden over, die daar overigens in het geheel niet op voorbereid lijken. Spektakel hoeven we van haar niet te verwachten, maar vandaag is dat niet zo erg. Wel bezwaarlijk is dat het optreden weinig spontaan aanvoelt. Een strikte verdeling van de set als band-solo-band, de statige manier van spelen en zingen, en kleine knipoog of een stapje naar links of rechts zou de spanning wat kunnen breken.

CONCLUSIE
Geef deze zangeres een schouwburgzaal, en ze kan de hele wereld aan. Laura Marling geldt als de muze van de Britse folk, een term die ze van lieverlee maar omarmd heeft in het tweede liedje van haar set, afkomstig van haar recente album A Creature I Don't Know. In drie albums heeft ze al een indrukwekkende ontwikkeling doorgemaakt. Hier staat inderdaad een volwassen vrouw met genoeg goede songs om een uur vol overtuiging te vullen. Nu hopen dat ze niet vroeg oud wordt.

CIJFER:
7,5