Cake, afsluiter van de grote Buchanan zaal, really? Laten we wel wezen, de band heeft een heel behoorlijke carrière, meer dan vijftien jaar alweer. En onlangs nog werd een bijzondere mijlpaal behaald: Helemaal aan het begin van dit jaar kwam hun zesde album Showroom Of Compassion op nummer 1 in de Billboard albumlijst, en dat zonder hulp van een grote platenmaatschappij. Daarvoor hoefde de band maar 44.000 exemplaren te te verschepen. Een nieuw record, nog nooit verkocht een nummer-1 album zo weinig stuks. Het bevestigde de status van Cake als sympathieke underdog. Maar headliner? Afsluiter? Publiekstrekker? Really?

GEZIEN
Cake, Crossing Border, Buchanan, 19 november 2011

MUZIEK
Vanaf doorbraakalbum Fashion Nugget uit 1996 ligt de sound van Cake redelijk vast: een opvallende combinatie van country, pop, rock, hiphop, spoken word en mariachi muziek, dat laatste voornamelijk vertegenwoordigd door de knetterende trompet van Vince DiFiore. Er komt ook een dosis lolligheid bij kijken, of misschien moeten we het ironie noemen. Als een kruising van Calexico, Beck en de Hermes House Band. En dan staat cover I Will Survive vandaag niet eens op de setlist.

PLUS
Het is lang wachten, maar dan komen ze ook, de kneiters van Cake. Grootste hits Short Skirt/Long Jacket en The Distance worden bewaard tot de toegift. De eerste is de meest recente hit, de tweede nog altijd de grootste klassieker, een komisch liedje over een coureur die maar als een kip zonder kop door blijft koersen terwijl de beker allang vergeven is. Voor die tijd valt op dat nieuwe liedje Long Time goed mee kan. Cake is een ervaren band met een feestelijke uitstraling. Frontman John McRea ziet er goed uit met zijn hoedje, zijn baard en zijn witte handschoentjes, die hij wel na twee nummers uitdoet om zijn favoriete instrument te kunnen spelen, een, ja, hoe noem je zo'n ding eigenlijk, een soort ratel. Enfin.

MIN
Je kunt Cake moeilijk verwijten verveeld te klinken. Vanaf het begin is die verveeldheid juist een typische eigenschap van spreekstalmeester John McRae. De luie manier waarop hij 'he's going for speeeeed' zingt is deel van het succes van hit The Distance. En toch lijkt het erop dat de Cake-formule wel zo'n beetje uitgewerkt is. Als een cabaretier die zo vaak dezelfde grap verteld heeft dat hij er zelf niet meer om kan lachen. Over lachen gesproken: het aantal grappige grapjes valt nogal tegen voor een grappige band. De praatjes tussendoor - de verdeling van het publiek in twee helften - voelt vooral plichtmatig. Oprecht enthousiast is de band wel over zijn nieuwe plaat, waarvan meer dan een handvol songs gespeeld wordt. Voor de luisteraar is het toch ploegen door mindere afgietsels van de Cake-vorm. Nee, het nieuwe werk valt op de single na niet mee, met een soort countryparodie als dieptepunt. Dan is er ook nog een Black Sabbath cover, ook met trompetsolo, die ook als een flauwe pastiche aanvoelt. Oh enne, voor je opkomt eerst de volledige 5:55 van het Rocky IV fanfarethema draaien is misschien wat overdreven.

CONCLUSIE
Cake als afsluiter van Crossing Border? Het festival heeft de naam echt bijzondere acts te boeken. Dingen die je niet zomaar ergens anders kunt zien. En dat is Cake in de verste verte niet. Op zijn hoogst vermakelijk, maar zelfs dat geen uur lang.

CIJFER
6