De jongens van Trophy Wife genieten in Nederland. Nadat ze een feestje bouwden in Rotterdam (Motel Mozaique) hebben ze heel veel zin in hun podiumdebuut op Amsterdamse bodem. De drummer en zijn kit zijn in ieder geval een hit.

GEZIEN:
Trophy Wife, 20 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK:
Licht verteerbare indiepop van de dansbare variant, met een electro- en wave-sausje door vier jongens uit Oxford

PLUS:
Het is bij vlagen zeer dansbaar, vrolijkmakend en opzwepend, maar de band neemt veelvuldig gas terug, zodat je ook weer niet denkt dat het te gemakkelijk wordt. Door de drive van de drummer en de toetsen gaat het richting electropop. Die drummer speelt sowieso een hoofdrol. Hij steelt de show staande achter z'n zelfgebouwde drumstel en rent even makkelijk naar de rand van het podium of het publiek in om rammend op twee stokjes de ingedutte boel even op te zwepen. Aan het eind krijgt hij de zaal echt mee, klappend.

MIN:
Het blijft allemaal niet geweldig hangen. Van alles wat ze erin stoppen laten vooral de drumkit en de elektronische dreun de meeste indruk achter. Je hoort de invloeden en de goede ideëen erin terug, maar het komt allemaal wat losjes gearrangeerd en niet bijster geïnspireerd over.

CONCLUSIE:
"Great to see you dance, they don't do that in England." Wellicht omdat Trophy Wife zo'n beetje twee uitschieters op het repertoire heeft. Ze hebben een beste Europese tour staan, maar moeten nog flink sleutelen aan nieuw materiaal, voor ze zo'n set hebben dat ze een Trophy Band worden voor een festivalorganisatie.

CIJFER:
6