Holy Ghost! predikt het disco-evangelie

Het gapende gat dat LCD Soundsystem achterliet

Atze de Vrieze ,

In de kleine zaal kunnen diep in de nacht tijdens London Calling magische dingen gebeuren. De grote zaal om half twee is een ander verhaal. Waar de kleine zaal zich uitstekend leent om het laatste beetje energie eruit te persen, beten acts als The Phenomenal Handclap Band en Metronomy zich stuk op het uitgebluste publiek, dat immers al vanaf half zeven in touw was. Live discoband Holy Ghost! gaat proberen de vermoeide indiekids aan het dansen te krijgen.

Het gapende gat dat LCD Soundsystem achterliet

In de kleine zaal kunnen diep in de nacht tijdens London Calling magische dingen gebeuren. De grote zaal om half twee is een ander verhaal. Waar de kleine zaal zich uitstekend leent om het laatste beetje energie eruit te persen, beten acts als The Phenomenal Handclap Band en Metronomy zich stuk op het uitgebluste publiek, dat immers al vanaf half zeven in touw was. Live discoband Holy Ghost! gaat proberen de avond af te sluiten met een uitroepteken.

GEZIEN:
Holy Ghost!, 20 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Grote Zaal.
 
MUZIEK:
Met live bedoelen ze geen gemakzuchtig extra setje percussie, maar een volledige band, inclusief een indrukwekkende batterij analoog spul, met warrig gestoken snoeren. Het soort instrumentarium dat van een muzikant een wizard maakt. Deze band zou dolgraag het gapende gat willen vullen dat LCD Soundsystem achterliet. Goed begin: James Murphy tekende ze op zijn DFA label.
 
PLUS:
Waar LCD Soundsystem met een een punkmentaliteit op het podium stond, is Holy Ghost! laidback en zwoel, slow motion. Het is het type disco waar hiphoppioniers eind jaren zeventig gulzig uit gesampled zouden hebben. Hun titelloze debuut mag er zijn, en ook vandaag vallen een paar uitstekende discopopsongs op, met name Wait And See en Hold On. Ze hebben sterke hooks, maar zijn absoluut niet uitbundig of decadent.
 
MIN:
Maar op die paar echte pieken na is het optreden wel wat vlak. Een liedje als Static On The Wire bijvoorbeeld drijft meer op sound dan op een daadwerkelijk goed idee. Winst zou ook behaald kunnen worden door de songs gewoon aan elkaar vast te plakken, in plaats van steeds te stoppen. Het komt ook door de weinig charismatische frontman. De rest van de band speelt strak en gedisciplineerd, maar zoekt niet vaak de grens op. Bij het behoorlijk opwindende slot vliegt de gitarist wel even uit de bocht, maar dat ziet er dan juist weer wat overdreven uit.
 
CONCLUSIE:
Prima optreden, dat in een andere context - lees: voor een echt en gretig discopubliek - vermoedelijk beter tot zijn recht gekomen was. Maar ook dan moet de conclusie zijn dat Holy Ghost! net niet de absolute top is.
 
CIJFER:
7

Volg London Calling op de speciale festivalsite.