2:54 kent zijn klassiekers en kopieert gretig. De kleine zaal gaat voor even dertig jaar terug naar de hel en verdoemenis van de jaren tachtig. Dat blijkt echter al snel een lege huls te zijn.

GEZIEN:
2:54, 21 mei 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK:
2:54 maakt zware doempop. De referenties zijn overduidelijk. Joy Division, New Order en Echo & The Bunnyman. Het kwartet bestaat uit twee jongens op drum en bas en de twee zussen Hannah en Colette Thurlow.

PLUS:
Het kwartet slaagt er in vanaf het begin de gewenste sfeer neer te zetten. Vanaf het begin is het raak en keert de zaal even terug naar de depressieve jaren tachtig. Het is moeilijk om niet meegesleept te worden, want het staat als een huis. Gedreven door een jakkerende bas en in fuzz en feedback gedrenkte gitaren zit het bandgeluid helemaal goed. De zwoel zingende zangeres maakt het plaatje af.

MIN:
2:54 raakt precies de goede snaar als het om sfeer gaat, maar verder is dit het helaas allemaal net niet. Ze doen hun best, maar originele, creatieve invalshoeken zijn er bijna niet. De overgangen, de riffjes, alles voelt nogal uitgekauwd aan. Wat de band echt nekt is echter het gebrek aan structuur. Een goed popliedje zou daar voor moeten zorgen, maar dat is niet te vinden. Als de zang dan ook nog volledig wegvalt in de mix is de structuur helemaal zoek.

CONCLUSIE:
Muzikaal weet deze band geen potten te breken. Er wordt keurig binnen de lijntjes gekleurd en dat zorgt ervoor dat ze de aandacht niet goed vast kunnen houden. Dat is jammer, want de sound en de sfeer staan als een huis. Als ze iets doen aan de liedjes en de mix heeft deze band echter potentie.

CIJFER:
6,5