DAG 4
DONDERDAG 17 MAART

We beginnen ons nu toch wel een beetje zorgen te maken om de hoeveelheid slaap die we hier krijgen. Naast de jetlag is ook de opwinding over alles wat er straks staat te gebeuren elke dag weer de reden dat er tussen de vier a vijf uur geslapen wordt.

Na de hele donderdag overdag achter de laptop gezeten te hebben, zijn Sander en ik op de fiets gesprongen richting centrum. De rest was al uren daarvoor de stad in, maar ik heb gewoonweg teveel te doen en ‘schrijf’ ook nog eens dit dagboek, dat kost tijd. Ik ben de afgelopen maanden voorzichtig begonnen met serieuzer schrijven waarbij elke zin keer op keer opnieuw bekeken wordt, een heel ander kaliber dan dit. Dus laat dit dagboek daar geen vergelijking mee zijn, het is een kladje. En ik hoop en leuk kladje lieve lezer, want voor jullie nagel ik me aan het kruis.

We hebben geprobeerd in de namiddag wat leuke dingen te zien, maar bij het Fader Fort was het vol en de rij veel te lang. In de brandende zon met 30+ graden daar alweer te gaan staan wachten werd ons wat te veel van het goede. Schandalig eigenlijk, zolang moeten wachten daar elke keer en er dan misschien niet eens inkomen. Wat een aanfluiting voor dat blad en die autosponsor.

Elke ochtend maken we hier gezamenlijk een lijst van wat we denken dat tof zal zijn, vreemd genoeg begint die lijst vaak pas om 19:00 uur, terwijl er ook een dagprogramma is. Misschien is het de soort artiesten die we uitzoeken? Ik heb toch het gevoel dat er iets in ons zevenkoppige systeem niet helemaal klopt. Het kwam er in ieder geval op neer dat er zo’n veertig namen op de lijst stonden maar dat daar niet een van in de namiddag speelde. En tips via Twitter zijn dan geweldig, maar als je aan de andere kant van de stad zit, kom je precies aan op het moment dat de roadies de boel weer staan af te breken. Dus weer wat dingen gemist.

We waren uitgenodigd voor de 'Vegan BBQ' van Moby maar hebben dat geskipt; een paar verbrande sojabrokken op een stokje was nou niet wat ons op de been zou houden de rest van de avond. We hoorden later dat het een aanfluiting was, sojapannenkoekjes met carpaccio van rubberen seitanburgers met jawel: sojasaus! En dat gelardeerd in slechte dj sets van Moby en Yoko Ono.

The Strokes gingen spelen, maar we dachten dat dat in een zaaltje zou zijn, dus dat we er nooit en te nimmer in zouden komen, pas nu horen we dat het in de openlucht was en geweldig, damn! Voor ons werd het Mexicaans, heerlijk gegeten in een rooftop restaurant (wachttijd 1 uur) met zicht op 6th street die vol stond met dronken Amerikanen met groene T-shirts ter ere van St. Patrick's Day. Toen de avond viel begon het programma op rolletjes te lopen. Met hulp van ettelijke liters Red Bull zag ik het weer zitten en vloog met mijn vleugels van tent naar tent. Wat ‘bijna-goeie’ elektronische acts en coole underground gitaarbandjes gezien die te jong waren om echt te kunnen boeken voor Nederland. Heel veel talent, muzikaal verrassend, maar te onervaren voor een groot toneel. Die moeten we in de gaten houden, maar duidelijk nog wat rijpen. Ook heb ik natuurlijk wat dj’s gezien die de wereld niet veranderden. Maar, goed nieuws: ook een paar juweeltjes gezien en gehoord! Eindelijk dan.

Beste was wel een soort hippie versie van de Adams Family, CULTS, die in een gereformeerde kerk speelden. Mierzoete tingel tangel, ingenieuze simpele drums, teksten die er niet om logen en opeens distorted gitaren er overheen, te gek. Beetje Velvet Underground meets Sonic Youth, maar dan heel anders! En in die setting, die enge grote kerk, waar iedereen in de harde banken moest zitten, was het een hit. Cults zag er ook nog eens te gek uit, spinmager langharig werkschuw tuig met benen als sateprikkers strak in zwarte broeken, witte overhemden met het bovenste knoopje strak vast en dan heel lang ravenzwart haar. En een zangeresje met X-benen, huppelend in een christelijk wit jurkje. Te gek.

Top punt van de nacht was The Big Freedia: twee meter neger uit New Orleans, gehuld in rood leer met een enorme kuif en behangen met diamanten ringen, kettingen en oorbellen. Een nicht als een kathedraal, maar een waar je absoluut geen ruzie mee moet krijgen. The Big Freedia (spreek uit Frie-dah) is de koningin van de Bounce, hitsige uptempo muziek, vol van sex, totale gekte en ongelofelijke energie. Hij had twee grijsbleke dames bij zich met jampot glazen brillen, beetje het type Anneke Artistiek van de macramé club, die totaal los gingen op die hysterische muziek. Het publiek bestormde het podium en zijn hit “Azz Everywhere” knalde uit de speakers en iedereen dus dan met de handen op de grond en de billen zo heftig mogelijk de lucht in schuddend: H Y S T E R I S C H!

Ik ben afgelopen avond heel veel bekenden tegen gekomen: club promoters en boekers uit de hele wereld, Drop The Lime met de Trouble & Bass crew uit Brooklyn, Tommy Saleh, Brodinski, agenten van talloze boekingskantoren, de oude directeur van de Melkweg, de nieuwe hoofdredacteur van 3VOOR12. Het was een super gezellige avond met heel veel muziek en een paar te gekke acts.

Ook waren onze Japanse vrienden weer aan boord op een bepaald moment. Die doen lacherig over de geld inzamelacties voor Japan, het is immers geen 3e wereldland. Er staan hier grote glazen potten op de bars waar je kan doneren. Ze vinden dat de westerse media, en daar rekenden ze Al Jazeerah ook bij, de hele toestand tot een sensatie opblazen. Er is genoeg te eten in Japan, de straling in Tokyo ligt ver onder dat wat normaal is in Rome bijvoorbeeld. Het leven gaat gewoon door. Niet zeuren maar aanpakken is hun motto, en dat kunnen ze zelf prima af: ‘Everything is okay and we will come out stronger’.

Ik heb verder de donderdagnacht met energie up & downs doorstaan, veel water drinken, veel bier drinken, een tequilaatje als het echt niet meer gaat, dan weer water, dan maar weer Red Bull... We hebben Boys Noize nog even zien spelen maar konden niet dicht in de buurt komen en zijn afgedropen naar Malverde waar een disco avond gaande was. Classixx horen spelen en dat was super leuk, hun edit van Madonna’s Lucky Star zorgde dat het een feest was daar op die 3e etage tussen de palmbomen. Punches was erna, en dat leek geweldig te worden tot ze diep wegzakten in 90’s house, waar ik nou net zelf teveel van gedraaid heb in de 90’s om daar een harde plasser van te krijgen. Wannabe A Star was inmiddels met een Amerikaanse top agent er vandoor, ‘naar Duran Duran kijken’. We hebben haar niet meer gezien. Die zal wel uit elkaar getrokken op een chique hotelkamer liggen ergens.

Wij zijn rond twee uur weer de dodenrit naar huis aangegaan, hebben een ecologisch verantwoorde pizza soldaat gemaakt en ik heb een slaappil zo groot als een struisvogelei geslikt, in de hoop dat ik eindelijk 10 uur zou kunnen slapen. Maar niets was minder waar, 5 uur slaap. En voor nu: een liter koffie, douchen, mijn mailbox dit keer NIET openen en gaan met de banaan.