Op het vliegveld van Atlanta lijkt het één grote backstage van een megafestival, bijna iedereen heeft wel wat met muziek te maken hier. Dat zie je aan hun kleding, hun zonnebrillen, hun muziekinstrumenten en hun geroutineerde manier van reizen. Bovendien ligt de helft de slapen, iedereen is afgepeigerd van South By Southwest. 

We vliegen straks hopelijk naar Los Angeles, een paar dagen een totaal andere sfeer. Ik zeg hopelijk, omdat het vliegtuig kapot is en er geen andere vluchten zijn naar LA vandaag, die van de aankomende dagen zitten allemaal overvol. Voorlopig zijn we dus gestrand op een saai Amerikaans vliegveld, maar Miami volgt zeker vanaf woensdag en ik heb er nu al zin in, ook al ben ik doodop.
 
Zaterdag was denk ik de beste dag voor ons op SXSW. We hebben een iPad 2 gekocht, waarbij het Apple personeel juichend en applaudisserend langs de rij buiten de winkel rende. We waren op een Trouble & Bass middagfeestje waar we wat coole dingen hoorden en belangrijke handjes geschud hebben. We aten bij de Hot Dog King, waar we misselijk zijn geworden. We zagen Yoko Ono voorbij fladderen bij het concert van The Ghost Of The Saber Tooth Tiger, waar haar zoon Julian Lennon met een knappe meid best aardige weirde psychedelische folk ten gehore bracht.

We gingen naar het feest van super blogger Perez Hilton, waar we niet in kwamen, ook al waren we uitgenodigd en stonden we op een AAA-VIP lijst. De dames achter de balie waren voornamelijk bezig met zichzelf en het feit dat ze daar zogenaamd geweldig belangrijk zaten te zijn. Ze weigerden de lijsten met namen te checken, gooiden die gewoon wat in het rond, waardoor de chaos later steeds groter werd.

Ze pretendeerden plotselinge vreselijke hoofdpijnen te hebben, rolden hun ogen telkens naar boven alsof iedereen die voor hen verscheen de domste figuur op aarde was en flapten er dan lukraak dingen uit als: "No, your name is not on any list." En "We reached capacity, nobody is getting in." (we zitten vol) Beide leugens. Ik had er al snel geen zin meer in; al die poeha om niks, we lieten onze avond niet verstieren door die krijsende nicht van een Perez Hilton en zijn wufte hofhouding.

Volgende stop: Creeps! Die zouden optreden in Barcelona, wel, dat bleek een dj set te zijn. Maar wel een hele goeie. Lauren Flax, een van de coolste potten op aarde, draaide met haar partner muziek waarvan ik niet weet hoe het heet. Het was licht qua ritme, ingewikkeld en intellectueel. De sfeer was duister en edgy, het was indie, maar soms ook heel black. Het was sprookjesachtig en dan weer super rauw. En het mooie was dat je er in meegezogen werd. En nee, het was geen hippe vorm van garage. En nee, het was absoluut geen makkelijke muziek, ik zou ook niet weten waarvoor ik hen ooit zou moeten boeken, misschien als opwarmers voor een band, openen op het Amsterdam Dance Event, op mijn bruiloft? Ik ben in ieder geval fan vanaf nu.

Na Creeps hebben we nog wat bandjes gezien waar ik de namen meteen weer van vergeten ben. Muziek variërend van Tommy Hilfiger goes Hipster tot zangers die, rood aanlopend, veel te veel hun best deden. Het allerergste was hele domme macho-rap in combinatie met cliché dubstep: het heet BroStep. Naar 'Yo Bro, Fock Yo, No Homo, Yo Bro.' We hadden eerder in de week al skihut dubstep gehoord, wat we vanaf nu SkiStep noemen. Onthoud die namen, we gaan er misschien heel erg veel last van krijgen.

Sneller dan onze schaduw fietsten we naar een megaclub alwaar onze Junkie XL zijn nieuwe rock-disco show neerzette met flinke koorts. Dat ging ondanks de griep prima, handen in de lucht, feest. Beste was eigenlijk een heel nieuw nummer dat hij gemaakt heeft, daar gebeurde echt iets. Veel meer over meneer XL komt de aankomende dagen, we gaan onder andere gezellig logeren aldaar.

De afsluiter van de avond zou het reünie optreden van Death From Above 1979 worden. En dat was in de Beauty Bar Backyard, de achtertuin van de club waar we het meest geweest waren. Eigenlijk een veel te kleine locatie voor een band van dit kaliber. Maar dat zie je hier vaker, grote namen op hele kleine plekken, zoals R.E.M. in een pizzeria of Jack White op een straathoek.

Maar dit was aangekondigd, en zeker omdat het om een reünie ging was de hype groot. Het was onmogelijk om echt binnen te komen, en Jesse, de bassist (bekend van MSTRKRFT) nam niet op toen ik belde en reageerde niet op sms’en. Maar de achtertuin (backyard) was alleen door wat hekwerken gescheiden van de parkeerplaats, waar een dikke 500 man extra stond te genieten van een verschrikkelijk goeie live show.

Dit was punkrock zoals die ook in 2011 zou moeten klinken, echt helemaal te gek. En dat vond iedereen daar; er werd geklommen in telefoonpalen, op daken van omliggende huizen, op auto's... Er vlogen wat blikken bier en plastic stoelen heen en weer, de armen gingen met gebalde vuisten de lucht in, er werd gejoeld als er weer iemand over een dak rende met een politieman achter hem aan. Kortom: de stemming zat er goed in daar tussen de stinkende vuilnisbakken. Het hek van de Beauty Bar Backyard werd bestormd en viel uiteindelijk om onder groot gejuich.

De politie verdedigde de Beauty Bar met pepperspray, slachtoffers met pijnlijke ogen renden huilend over de parkeerplaats en Death From Above 1979 stopte niet. Integendeel, ze speelden steeds opzwepender de sterren van de hemel. En daar kwam de politie te paard, een legertje van een stuk of tien knollen vloog door de menigte op en neer.

En de band speelde nog sneller en nog beter en nog harder. En daar kwam de politie met zwaaiende sirenes de straat in. Wow, dit was iets dat ik nooit eerder had meegemaakt, wat een geweldige heftige en hysterische sfeer, wat een comeback voor Death From Above 1979. En wat zullen ze nu balen dat er geen officiële videoploeg heeft staan filmen. Het was een droom slot van 4 dagen SXSW.