DAG 5
VRIJDAG 18 MAART

Het is een drukte van belang hier in Villa Kakelbont, alhoewel de stemmen wat schor worden. Ik zit aan tafel te typen terwijl we van alles aan het checken zijn om voor de laatste dag SXSW een programma uit te stippelen. Dat zijn dan zeven laptops die door elkaar heen muziek uitbraken, niet te doen. En ik sta op het punt het maar op te geven en te gaan waar de wind me heen voert vanavond. Gisteren was dan ook een-en-al frustratie. Vanavond wordt let-go en we-zien-wel.

Overdag heb ik eigenlijk alleen maar verdwaasd wat thuis gehangen, nog tollende van die vreselijke vieze slaappil. En ik heb natuurlijk, trouw als ik ben, zitten schrijven voor dit dagboek, dat kost me ongeveer 2 uur per dag, zeker in dit kippenhok.

Begin van de avond hebben we geweldig Cajuan gegeten in de Boiling Pot, alwaar men een grote berg stevig gekruide schaaldieren met aardappel en worsten midden op de tafel gooit. Geen borden, geen bestek. En dan die met hamers de krabscharen aan gort timmeren, de garnalen en crayfish pellen en biertjes drinken. Vreemd genoeg kreeg ik het bier niet weg. Mijn lichaam wilde alleen maar water, water en nog eens water. Op het einde van het maal werd ik duizelig door de hitte, nog vermoeider door het eten en zakte de moed me even in de schoenen. Naar huis gaan? Hmmm. Nope, geen optie, doorgaan tot ik er bij neerval.

We hadden ons voorgenomen een retestrak schema aan te houden, met tussen de drie a vijf acts per uur. Wel, dat is te doen als je overal binnenkomt en alles precies op tijd begint. Maar nu het in Austin nog veel drukker is dan de dagen ervoor, is het chaos op straat en geldt die badges-only policy meer dan ooit te voren. Verder garandeert dat aantal bandjes per uur ook heel veel slechte muziek. Het blijft gokken als je echt nieuwe dingen wilt ontdekken, zoals de dag ervoor The Big Freedia. Het lukte niet: Inspired Flight was kitsch, Nickodemos slap, The Coolness gewoonweg waardeloos, en de lijst is langer. Op en bepaald moment voel je je ook alsof je jurylid bent van de X-Factor of Idols: even kijken, een keihard oordeel vellen en kom-maar-op met de volgende.

We zijn uit kwaliteitsoogpunt maar naar Egyptrixx bij het AM-Only feest gegaan. AM-Only is een super grote agent in de USA, daar moest ik sowieso even mijn gezicht laten zien. Op het feest bleek het volledige schema omgegooid te zijn, dus geen Egyptrixx maar naar een technisch fantastische dj met een verschrikkelijk oubollige smaak. De slappe hitjes uit de jaren 70, 80 en 90 vlogen ons in kunstige edits om de oren. Om misselijk van te worden. Ik wilde de balende Egyptrixx nog melden dat we eventueel terug zouden komen, maar belandde in een VERBODEN ruimte. Er was blijkbaar een VIP ruimte ingericht in de anders zo coole locatie. Zoals jullie misschien weten heb ik een spuughekel aan VIP’s en zeker aan VIP ruimtes. Wie is er nu belangrijker dan een ander? En wie wil dat graag laten zien aan een ander? VIP staat voor mij dan ook voor Vreselijk Irritante Proleet. De hautaine security zag dat ik niet irritant was en ik werd dan ook resoluut die ruimte uitgebonjourd. Wegwezen daar bij AM-Only dus en terug naar de Beauty Bar; de club waar ik het meeste ben beland tot nu toe.

Daar stond alweer een baby-act zijn best te doen zonder weinig impact, en nog een, en nog een... gevolgd door een trio moordlustige dames onder de naam HotTub. Dat was te gek, qua act, qua attitude, qua show, qua heftigheid, maar helaas niet qua muziek. Heel jammer, want een lekker dikke Filippijnse die brullend de speakers beklom alsof ze King Kong zelf was en de twee andere uitgesproken trashy diva’s die stagedivend van het toneel sprongen (expres op plekken waar niemand stond) hadden we nog niet gezien. Maar die muziek was echt een hele slechte variant van een hele slechte aflevering van Rauw, uit een heel slecht jaar, heel erg lang geleden.

Volgende stop: een dj kijken die getipt was als grote belofte en waarschijnlijk een fantastische nieuwe Rauw gast-dj zou kunnen zijn. Bij de club moesten we opeens toegang betalen en een gastenlijst was er niet. Toegang betalen als je een pas hebt gekocht van $ 700,- ? Als je uitgenodigd bent? Als er alleen maar nare types voor de deur staan? No way José! Dus Sander en ik in tempootje ‘Speedy Gonzales’ hup naar de volgende club. Daar kwamen we natuurlijk niet in, te druk. ARRGGGHHH!!!!

Volgende stop: Tormenta Tropical, een tropical feest. Weer gedoe bij de deur, maar de muziek daar was te gek. Een rondborstige Latina, dik ingepakt in vele lagen paillettenstof, zong en rapte bezeten midden op de dansvloer. Een soort jonge Celia Cruz met teveel Red Bull op. Echt helemaal super geweldig. De dj’s draaiden een mix van alle soorten tropische muziek en de vlammen sloegen er vanaf, te gek. Jammer was alleen dat het geluid verschrikkelijk schel en hard was en dat je nergens mocht stil staan: ‘This is not a drinking area’ en ‘Keep on moving, you are blocking the way’. En dat geluid...

Het gebeurd steeds vaker, iedereen heeft oordoppen in dus zet men het geluid zo hard en schel dat het eigenlijk weer geen malle moer uitmaakt. Dat merk je ook bij dj’s met oordoppen, de monitors staan zo ontzettend hard dan: call me old fashioned, maar ik begrijp er niets van. En eigenwijs als ik ben ga ik zonder oordoppen door het leven, en heb vandaag dan ook een hysterisch fluitketelconcert in mijn oren.

Dus wegwezen bij Tormenta Tropical! En daar gingen we weer: Yuk in de Kiss & Fly club... Onmogelijk om binnen te komen. Tune-Yards in de Presbyterian Church... ‘Vergeet het’ werd er gesmst... Ariel Pink's Haunted Grafitti... Nope... Badges only en de rij honderden meters lang. Zo frustrerend allemaal, we hadden duidelijk het geluk niet aan onze zijde. Ondertussen was het deel van de stad waar we waren overvol aan het raken met dronken Texanen in foute designer kleding. Helemaal niet de sfeer die er de dagen ervoor heerste. Zo snel mogelijk weg daar dus!

Next stop: Chromeo live. Dat kenden we al, maar het was een goeie zet: Chromeo speelde de sterren van de hemel. Het geluid was geweldig en het publiek super leuk. We zagen het leven weer eventjes zitten, zeker toen Chromeo stukjes van Dire Straights en SuperTramp in hun live set ten gehore bracht. Ja, BAH! Ik haat Dire Straight, en griezels van SuperTramp, die doen me denken aan mijn ellendige periode op de middelbare school, toen ik dood ongelukkig uit de kast kwam. Maar goed, Chromeo zoekt de grenzen op van wat wél en niet kan en scoorde overweldigend met de hakken over de sloot. Chapeau!

Het was alweer rond middernacht en de plek waar Chromeo optrad lag in de richting van ons huis, mijn kompaan rook stal, maar om maar 1 echt goed ding gezien te hebben (die ik eigenlijk al kende) werd me te gortig. Dus de zoveelste dodenrit op de fiets door Austin gemaakt en wonder boven wonder binnen gekomen bij het concert van The Naked & The Famous. En dat was goed. Heel goed zelfs. Gelukkig maar. En het was er bere-gezellig, een soort Nederlandse get-together met onder andere Wannabe en de rest van onze kliek, Go Back To The Zoo, de hoofdredacteur van 3VOOR12 en niet te vergeten 3VOOR12’s sterjournalist Atze de Vrieze, die geroutineerd de trap aflazerde en nu ook zijn andere enkel verzwikte. That’s The Spirit, niemand kan zeggen dat Atze er niet helemaal voor gegaan is. Douze points!

Michiel, de manager van Junkie XL, bestelde vele rondjes tequila’s die ik aannam en zonder dat hij het zag meteen de vuilnisbak in mieterde. Natuurlijk overdreven ‘Braagggg’ roepend, zodat het net leek alsof het venijnige vocht maar moeilijk binnen te krijgen was. Door schade en schande ben ik wijs geworden, en dat is misschien jammer voor jullie lezers, want er gebeuren minder vreselijke dingen, maar ik wilde heel thuis komen. En dat is gelukt.

Ik heb optimistisch mijn wekker op 2 uur in de middag gezet, maar heb vanaf 9:30 uur opgebaard op bed gelegen, in gevecht met het plafond. Veel te vroeg eruit dus weer, en veel te weinig slaap. Ondertussen in het echt bloedheet hier in Austin en beginnen we aan het laatste deel van ons avontuur in Texas. YiiiiiiiHaaaaaaaa!!!!