Bekende valkuil in de popmuziek: band breekt door, krijgt van alle kanten lof toe gewoven, rijdt ineens in een grote auto en wordt uitgenodigd op de meest exclusieve feestjes. En dan moet de volgende plaat komen. Het zal voor de heren van Elbow schelen dat ze al wat jaren bezig zijn. Pas bij album nummer vier kwam de echte doorbraak. Zanger en tekstschrijver Guy Garvey heeft ook genoeg levenswijsheid om zich te realiseren dat niemand zit te wachten op liedjes over zijn grote nieuwe huis. Toch is het succes van The Seldom Seen Kid indirect in elk liedje van Build A Rocket Boys! terug te horen. Elbow neemt de luisteraar mee terug in de tijd, naar het moment dat al hun dromen alleen nog waar gemaakt moesten worden.

Build A Rocket Boys! had een grootse plaat kunnen worden, muziek voor de stadions, een poging om het succes verder uit te breiden. Het werd het tegendeel, een ingetogen album dat rust uitstraalt en uitgaat van eigen kracht. Gespeend van elke drang om te scoren, zo lijkt het. Het album begint met twee gigantisch lange nummers - The Birds acht minuten, Lippy Kids zes. Het zijn gedragen songs, waarin strijkers en synthesizers elkaar versterken om de luisteraar mee te nemen, maar die niet uitmonden in een grootse climax. Meest rauwe, uitbundige nummer is Neat Little Rows, dat enigszins doet denken aan Grounds For Divorce.

In Lippy Kids is voor het eerst een kinderkoor te horen, dat gedurende het album verschillende keren terugkeert. Gevaarlijk, want voor je het weet heb je een Heal The World sfeer te pakken, maar Garvey's mannelijke Manchester-accent werkt als goed tegenwicht. Bovendien houdt Craig Potter de song met zijn repetitieve pianospel extreem simpel. Garvey zingt over een groepje jongeren dat op de hoek van de straat hangt en denkt terug aan de tijd dat hij zelf zo zijn tijd verdeed. "Do they know those days are golden, build a rocket boys."

Zo zijn er meer flashbacks. Naar het meisje uit Rochdale dat ooit goed voor hem was, toen dat nodig was en hem een stapel cd's leende (Jesus Is A Rochdale Girl). Maar ook naar het nobele vuur van idealisme dat vroeger in hem brandde (High Ideals). Het album sluit af met Dear Friends, een ode aan trouwe vrienden en een typische Elbow-thematiek: "Dear friends, you are angels and drunks. You are Maji. Old friends, you stuck a pin in the map I was in. You are the stars I navigate home by."

Sentiment van ouder wordende heren die elkaar in dronkenschap op de schouders slaan? Absoluut, daar heeft de band ook nooit omheen gedraaid. Gelukkig gaat het wel verder dan gezelligheid. Garvey is in staat om met kleine, tamelijk alledaagse beelden de kern te raken, vaak zonder dat je kunt vatten waar het nu precies over gaat. Maar hij is niet bang zichzelf bloot te geven. The Night Will Always Win (over de dood) bijvoorbeeld is het type liedje dat bij volwassen mannen stiekem één traan op kan roepen.

Veel nieuwe fans zal Elbow met dit album niet maken. Daarvoor is het te ingetogen en mist het de euforie van The Seldom Seen Kid. Er staan minder songs op dit album die buiten hun context ook werken - op de radio bijvoorbeeld. Maar wie eerder al viel voor de verzorgde romantiek van deze band - bij die succesvolle vierde of eerder - zal ook nu allerminst teleurgesteld zijn.

Build A Rocket Boys! is uit op op Fiction/Universal en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.