Volbeat is een grote festivalband. Een heavy rockgroep die al zo'n vijf jaar een vaste waarde is op de Europese festivalkalender en die je dus op bijna elk (middel-)groot festival had kunnen zien. Waarschijnlijk hebben aardig wat Pinkpoppers dat ook gedaan, want opvallend veel mensen kunnen meebrullen met de Denen.

CONCERT
Volbeat, Pinkpop Mainstage, maandag 13 juni 2011

MUZIEK
Heavy rock/metal met opvallende invloeden als rockabilly. Bestaand uit vier zware Deense boomstammen. Frontman Michael Poulsen paart een iconische rockstem (als een donkere Dee Snider van Twisted Sister) aan soulvolle Elvis-vocalen. De podiumopstelling is groots, op het megalomane af, met enorme stalen loopbruggen, die een snelle show en talloze voet-op-de-monitor momenten faciliteren.

PLUS
Volbeat is in tien jaar (van de huidige line-up is alleen lead-gitarist Thomas Bredahl er pas sinds 2007 bij) een strakke band geworden. Het beproefde recept van Volbeat bestaat uit tamelijk eendimensionale heavy rock, gekruid met wat punk, metal en/of rock-'n-roll, die voor iedereen te volgen en mee te blèren is, of anders toch zeker wel mee te neuriën. Merkt toch niemand, want deze muziek gaat er het best in na consumptie van enkele liters bier. Aftrappen met het loopje van 'The Beautiful People' is misschien niet origineel, het werkt wel. Met 'Heaven Nor Hell' hebben ze een nieuwe rockklassieker willen schrijven. Laten we eerlijk zijn: dat is aardig gelukt.

MIN
Totdat ze op driekwart die mondharmonica erin gooien! Dat is sowieso een beetje het probleem met Volbeat. Denk je net dat ze een goede song te pakken hebben, komt er een gruwelijke stijlbreuk voorbij die strafbaar zou moeten zijn. Wat moet je als respectabele heavy band in godsnaam met een akoestische gitaar op een fokking standaard?! Met wat moeite kunnen we twee nummers er uitlichten (ook 'Pool of Booze, Booze, Booze' is hard), maar eigenlijk bestaat de set uit een dozijn eendere songs. Als je het publiek vraagt wat ze willen horen en het antwoord luidt 'Foo Fighters' dan kun je niet volstaan met: 'Me too' en de belofte om je na afloop onder het publiek te mengen. En als ode aan Johnny Cash de bewerking 'Sad Man's Tongue' inzetten. De cover 'I Only Wanne Be With You' (Dusty Springfield) is helemaal jammerlijk. Een cover moet respectvol zijn, een toevoeging en anders is het gewoon een poging om creatieve armoe te verhullen.

CONCLUSIE
Volbeat is een strakke, maar geen opwindende live-band geworden. We zijn halverwege de set, de hoogtepunten zijn nog op één thumb down te tellen, en eigenlijk vinden we het wel genoeg zo. Niettemin gaat de set er in als platgestampte koek. Maar zoals het logo van de groep op twee gedachten hinkt (Blues Brothers en classic rock), zo tweeslachtig opereert Volbeat. Jazeker mensen: Volbeat rockt hard, maar het is bepaald geen Mastodon. Er wordt zelfs een reggaegitaar in de strijd geworpen en na een hele show is het aantal vraagtekens rond deze band verveelvoudigd. Een greep: hoe de neuk kom je erbij om Cash en Springfield te verkrachten en vooral: is dit niet een uit de hand gelopen tributeband? Dat ze dat circuit ontstegen zijn, is een regelrecht wonder.

CIJFER:
4,5