Vier jaar geleden stond Thirty Seconds To Mars ook al op dit podium. Sindsdien is er veel geschreven over het rockvehikel van acteur Jared Leto. Nu is de band bezig met een afscheidstournee en vallen de puzzelstukjes in elkaar. Bijzonder hoor.

CONCERT
Thirty Seconds To Mars, Pinkpop 3FM Stage, maandag 13 juni 2011

MUZIEK
Thirty Seconds To Mars maakt veelal langgerekte elektronische emorock (of rocky emolectro, zo u wilt) met af en toe een vleugje nu-metal pathos en stadionrockpretenties. Sinds het begin van de band, in 1998, heeft zanger Jared Leto zijn carrière als Hollywoodacteur op een laag pitje gezet om tijd in de band te kunnen steken. Vier jaar geleden stond Thirty Seconds To Mars ook al op dit podium. Inmiddels zijn de Amerikanen bezig met hun afscheidstournee.

PLUS
Geen band durft anno 2011 op te komen met Orff’s Carmina Burana, dus komen Leto en de zijnen op met Carmina Burana. Al rennend gooit hij er een paar pirouettes uit, zijn grote zonnebril vliegt van zijn hoofd. Wat een spektakel. Hier is goed over nagedacht en de art direction, hoe groots en pathetisch ook, versterkt de muziek en verwachting bij de drommen fans. Leto heeft naast topproducers, regisseurs, managers en label een sterke band samengesteld. Wat een beest van een drummer zit er achter de kit.

Jared Leto is een geboren volksmenner. Hij heeft vanaf de eerste zes plectrums (dat is drie minuten in mensentijd) de weide in zijn knuistje. Als Leto wil dat iedereen zo dicht mogelijk bij hem kan zijn, dan roept hij dat iedereen drie passen vooruit moet zetten en drukt de massa zich tegen de barriers. Als Leto voorstelt om zo hoog te springen dat de wolken kunnen worden gekust, dan springt het publiek tot grote hoogte. Er moeten zeker honderd mensen op de schouders van anderen klimmen? Binnen tien seconden wiegt zeker 300 man boven de massa uit. Leto paradeert met een Nederlandse vlag over een speciaal aangelegde catwalk, hij krijgt met zijn ogen en kleine handbewegingen het hele veld aan het zwaaien, brullen, lachen, springen, beuken, dansen, en oud-Siciliaans fistpumpen.

Dan ziet Leto een jonge fan met een stuk merchandise over zijn bovenlichaam. 'Kom eens het podium op, jij.' Hij fluistert hem wat te vertalen woorden in, die met aandoenlijke horten en stoten worden uitgesproken. De fan wandelt trots de verhoging af (zo lang is de zanger niet) maar niet voordat Leto zijn roze hoedje van zijn hoofd grist. Als een clown paradeert hij met het hoedje tijdens het nummer 'This Is War'. Is dit die anale Hollywoodster met rare backstage-eisen, curieuze uitspraken, agressieve bodyguards en verschrikte pillen-look? 'We gaan nogmaals naar voren. Vier stappen ditmaal.' Het voelt zowaar...warm...en...echt. Voor de slottrack worden een kleine tachtig jongens en meisjes het podium op getrokken. Leto springt met ze mee terwijl de woorden worden uitgebruld. Tot slot wandelt een eigen fotograaf naar voren voor een foto van het publiek. 'Kennen jullie Twitter? Bij elk optreden maken we een foto voor Twitter, even lachen!'

MIN
Thirty Seconds To Mars geeft geen optreden. Dit is een beleving, musical, one-man-show, monoloog, seance. De muziek is bijzaak. Je ziet drie gitaristen en vraagt je af of wat er uit de speakers komt zelfs maar door een van de heren wordt gespeeld. Niet door de gekuifde voorman in ieder geval. Die kan rustig tijdens een gitaarpartij met zijn rechterhand het publiek aanmoedigen. ‘Kindercore’ is misschien wel de juiste term voor deze muziek. Dat klinkt een beetje eng en... dat is het ook wel. De teksten gaan echt nergens over, de muziek is kil, machinaal en leeg. Elk woord wordt overigens meegezongen door het hele veld. Leto zingt misschien iets meer dan de helft van zijn eigen teksten.

CONCLUSIE
Vier jaar geleden stond de band op dezelfde plek. Toen schreef een collega: ‘het probleem is dat Leto te veel de rockster speelt, zonder het werkelijk te zijn.’ Misschien moet Thirty Seconds To Mars wel helemaal niet als een klassieke rockband worden beoordeeld. Dit is een Hollywoodfilm. Of nee, een mockumentary zoals Joaquin Phoenix dat deed in I’m Still Here. Vrij naar Chantal Janzen: ‘Wat kan hij acteren hè!' Een bijzonder schouwspel is het in ieder geval. We hebben gelachen en genoten. En nu weer mooie films maken, Leto.
 
CIJFER:
7