Eliza Doolittle heeft de liedjes, de stem, het uiterlijk, enthousiasme en een topband. Het duurt wel even voordat al die elementen aanwezig zijn bij het optreden in de Converse-tent. Alsof ze net wakker is, zenuwachtig en verkouden tegelijk. Maar wanneer ze los is, is ze ook echt los. Een leuk optreden van deze jonge vrouw uit Londen.

CONCERT
Eliza Doolittle, Pinkpop, Converse Stage, zaterdag 11 juni 2011

MUZIEK
Volwassen, zomerse popmuziek met fifties-, swingbeat- en jazzreferenties. Geen pretenties, gewoon met je kont schudden en meeneuriën. Eliza Doolittle is de Britse Caro Emerald, maar dan jonger en kleiner. Daar hoort een dito stem bij: hoog en frêle.

PLUS
Die stem van Eliza is niet zomaar een mooie stem. Hij is hoog, soms bewust wat Amy Winehouse-nasaal, meestal superhelder en zuiver. Ze is zuinig op haar uithalen en intonaties en klinkt vaak bewust wat laid-back en lui. Het is geen stembandgymnastiek à la Christina Aguilera, maar kent veel goed geplaatste nuances. Toegegeven, de eerste nummers moet het strotje nog los komen, maar halverwege de set is ze in topvorm en speelt ze met klank en intonatie. Een eerste hoogtepunt ontstaat al bij haar doorbraaksingle 'Skinny Genes'. Tussen de nummers door is Eliza wat stil. Eerst lijkt ze moe, maar de Britse is gewoon verlegen. Elk zinnetje eindigt in een zenuwachtige giechel. Wanneer de fotografen na drie nummers weg moeten, schrikt ze en zegt ze de heren netjes gedag.

De band bestaat uit topmuzikanten. Gelukkig kleurrijk en fris genoeg om niet constant het gevoel van sessiemuzikanten op te roepen. De bassist heeft een contrabas meegenomen. Daarmee scoor je punten, zeker als je het zo goed en swingend bespeelt. De nummers worden niet ingekleurd, maar krijgen ruimte om te ademen en groeien. Uitschieter in deze band is de drummer. Hij heeft een jazzy touch, maar schakelt ook zo over op een rockroffel of subtiele pop-roll. 'Back to Front' begint als duet met de gitarist en bouwt uit met drupjes melancholie. Deze jongedame heeft soul en een flinke dosis levensvreugd in haar donder.

Na 'Grenade', een zeer geslaagde cover van Bruno Mars, is de spanning en het ochtendgloren uit haar lichaam verdwenen. Met brutale dansjes, vocale trucjes en een dikke grijns haalt ze twijfelaars over de streep. Na het ritmische lenteliedje 'Mr. Medicine' rent Eliza langs het publiek om de eerste rij de vijf te geven. Een enorm applaus valt haar ten deel. Ze geeft de zaal een zoen terug. De set eindigt met haar tweede single 'Pack Up', dat met veel muzikaal spektakel en leuke breaks door bas, viool en xylofoon een laatste hoogtepunt vormt.

MIN
Eliza is dus zenuwachtig, maar laat dat ook haar stem aantasten. De eerste nummers klinkt ze echt te vlak en gebruikt ze te vaak die nasale klank. Het lukt haar lang niet om aansluiting te vinden met het gretige publiek. Ze drentelt wat, hupst onhandig en weet niet wat ze moet zeggen tussen de nummers door. Haar plaat schreef Eliza met diverse tekstschrijvers en soms bekruipt het gevoel dat de woorden haar weinig doen. Het wordt af en toe wat ouwelijk en dan zingt ze de teksten als vellen woorden, niet als verhalen die ze wil delen. In combinatie met haar zangstijl wordt een nummer dan saaier dan het in de studio tot stand kwam.

CONCLUSIE
Wat er gisteren bij Laura Jansen allemaal niet klopte, zit bij Eliza Doolittle helemaal goed: de liedjes, de band en de houding. Interactie en zelfvertrouwen zijn dingen die je niet kunt forceren en daar moet Eliza zeker nog in groeien. Haar tweede cover, Kanye West’s 'Runaway', laat precies zien waarom ze het voor elkaar heeft. De kracht van het nummer wordt gebruikt, de eigen draai zit in het vrolijke basloopje en de ontspannen maar dicterende zang. Een stoere keuze en dito vertaling. Of we over een jaar Eliza Doolittle nog herinneren is de vraag, maar aan dit optreden heeft het in ieder geval niet gelegen.
 
CIJFER:
7