The Bees skankt breed glimlachend over Billie Jean

Zomerse laidback popmuziek van the Isle of Wight

Tekst en foto's: Ingmar Griffioen ,

Na het optreden in de 3VOOR12 kerk op Plaza Mozaique speelt The Bees ook de Gouverne vol met hun zomerse klanken. Feelgood muziek, uit de losse pols en strak gespeeld door The Bees; een zeskoppig gezelschap van het tegen de Engelse zuidkust geplakte Isle of Wight.

Zomerse laidback popmuziek van the Isle of Wight

Na het optreden in de 3VOOR12 kerk op Plaza Mozaique speelt The Bees ook de Gouverne vol met hun zomerse klanken. Feelgood muziek, uit de losse pols en strak gespeeld door The Bees; een zeskoppig gezelschap van het tegen de Engelse zuidkust geplakte Isle of Wight.

GEZIEN:
The Bees, Motel Mozaique Gouverne Zaal 1, 9 april 2011

MUZIEK:
Feelgood pop, funk, reggae met een jazzy aanpak en een psychedelisch sausje met af en toe een stemmige song van zes relaxede gasten uit een hippie-commune op het bescheiden Isle of Wight. Dat is best apart ja, maar Darwin was er al achter dat eilanden zo hun eigen evolutionaire regels hebben.

PLUS:
Het Britse zestal herbergt drie zangers en multi-instrumentalisten, heeft een veelzijdig arsenaal aan instrumenten en kan daardoor veel kanten op. De groep heeft er duidelijk lol in en gaat sterk van start. Het vierde nummer is een UB40-achtige reggae-song met een voor dat genre typische hoofdrol voor de dragende dikke baslijnen en de slaggitaar. Die elementen komen vaak terug bij The Bees. Evenals de mariachi-trompet, toetsen en castagnetten die de groep een latin feel geven. En dan komt The Bees ineens wat gevoeliger met een meer klassieke, donkere popsong. The Russian blijkt vervolgens het (instrumentale!) prijsnummer, waarin The Bees skankt over een heerlijk Billie Jean-achtig basloopje. Dat mondt uit in een beste instrumentale jam. Damn funky.

MIN:
Het is goed gespeeld en vrolijkmakend, maar ze zijn niet allemaal even geïnspireerd uit de hippie-commune gekomen. Gaandeweg is het bij vlagen zo slap als die bleke rechter gitarist. En dan komt het soms ook gevaarlijk dicht bij kampvuurmuziek, Jack Johnson-achtige riedels waarin niet zo gek veel aan de hand is en waarbij het heilige kampvuur achteloos uitgepist wordt.

CONCLUSIE:
Dat gaat toch niet echt ten nadele van het feest, het is tenslotte ook wel eens fijn als er niet zo idioot veel aan de hand is. Ongecompliceerd swingen met een glimlach op het smoelwerk, zeg maar. Bovendien hebben The Bees duidelijk meer in de mars dan niksige zomer- en jazzpop. De band is het beste in reggae, harmonieus gezongen pop en funky instrumentals, waarin de leden hun muzikaliteit ongecontroleerd kunnen uiten. Wij zeggen, nee roepen: "Zomerfestivals!" "Opgelet!"

CIJFER:

7,5