De nacht: voor songschrijvers is het een van de meeste dankbare onderwerpen in dit aardse bestaan. Het roept de meest uiteenlopende associaties op. Alleen al dit jaar zagen we een ode aan de euforie van een druggy zaterdagavond (Smith Westerns’ End Of The Night) en de onberispelijk naderende dood (Elbow’s The Night Will Always Win) langskomen. De 28-jarige Londense producer Jamie Woon doet zijn duit in het zakje met Night Air, het openingsnummer van zijn debuutalbum Mirrorwriting en het nummer dat vorig jaar zijn doorbraak al aankondigde. “Daylight fills my heart with sadness / and only silent skies can soothe me / Feel that night air flowing through me.”

Het zet meteen de melancholische toon die het hele album kleurt. De mysterieuze dubstep/garage pionier Burial leverde een bescheiden bijdrage aan de track. Je kunt het moeilijk een typische Burial-productie noemen, maar iets van de duistere sfeer van zijn werk is wel te herkennen. Een diepe, bezwerende subbas, vocalen die in de verte verdwijnen in een mistige galm. Daar tegenover staat een soort gospelkoor, ingetogen disco handclaps en de heldere stem van Jamie Woon. Hij gebruikt weinig stemvervorming, enkel die breed uitwaaierende reverb. In Gravity lijkt hij zelfs een soort gewichtloosheid na te streven door zijn stem en de akoestische gitaar in slow motion alle kanten op de ruimte in te laten zweven.

De samenwerking met Burial laat het balletje Jamie Woon haast automatisch richting het vakje dubstep/2step rollen, maar dat is maar een deel van het verhaal. Jarenlang trad hij in zijn eentje op met gitaar en loop-pedalen. Soms klinkt hij dan ook eerder als een folkzanger, maar veel vaker nog is het pure r&b wat hij doet. Nee, geen ouderwetse retrosoul, maar de hedendaagse variant, in een uitgeklede maar excentrieke vorm. Deze Jamie Woon is het volmaakte tegenovergestelde van de puisterige pubrockbandjes die een paar jaar geleden nog met ferry’s vol het vasteland van Europa bestormden. Woon hoort eerder thuis in het rijtje The XX, (het Canadese) The Weeknd en James Blake, acts die er een futuristische sensualiteit op na houden, gecombineerd met een sober minimalisme.

De nachtelijke zelfreflectie van Night Air keert terug in Street, en verderop in het abstractere Echoes, dat zich verder onderscheidt met eenvoudige maar messcherpe drums: “I live in the space between nights / the echoes of who’s seen who in my mind / Underneath this elephant sky / it feels like I’m searching for something”. Wat meer rauwheid of een knipoog hier en daar had niet misstaan en gaandeweg blijft Woon wat te veel hangen in mijmeringen (Spiral, TMRW, Waterfront). Dat hij sterke liedjes kan schrijven bewijst hij vooral in de eerste helft. Meest ontroerend is Shoulda, een ballade over gemiste kansen met een buitengewoon sterke melodie. Uitbundig wordt het niet, toch staat er ook een rasechte, catchy UK garage pophit op Mirrorwriting: single Lady Luck, waarin Woon Vrouwe Geluk met zoetgevooisde zang probeert te verleiden ook eens zijn kant op te knipogen. Het lukt hem, en dat zou best eens een self-fulfilling prophecy kunnen zijn.

Jamie Woon’s debuutalbum Mirrorwriting verschijnt op Polydor/Universal. Het album is tijdelijk te horen op de Luisterpaal.