De hele Paradiso, inclusief bijna alle bands zit op Wavves te wachten. Wavves zit zelf ook al even te wachten en heeft daarom een indrukwekkende voorraad bier en wiet aangesproken. Zo indrukwekkend dat zanger Nathan Williams het met moeite binnen kan houden. Een break om een joint door te geven is geen probleem. In de ogen van Wavves is techniek een verwaarloosbare, overgewaardeerde eigenschap en strakheid is voor hun garage- en surfpunk ook al geen vereiste. Decibellen zijn belangrijker.

GEZIEN:
Wavves, London Calling, grote zaal Paradiso, 13-11-2010
 
MUZIEK:
Californische surfpunk/rock 'n roll met een garage-attitude en een grunge-drive.
 
PLUS:
Wat een kanjer van een album heeft Wavves met King Of The Beach afgeleverd! En dat laten ze vanaf de start horen ook en Paradiso gaat los. Als opgefokte garage-kinderen van surfkoning Dick Dale, als de net wat minder destructieve discipelen van de gevallen garagerocker Jay Reatard en als de jongste losgeslagen vertolkers van het Nirvana grunge-idioom, zo razen de drie Wavvers door de zaal. Muzikaal dan, want het lijkt een wonder dat ze nog staan. Misschien hebben ze nog geen 50% van de rockattitude van een Jay Reatard maar de felle band punkt als een beest. Met die gejaagde grunge-drive maakt Wavves er een niet te versmaden, totaal overrompelende show van. Opruiend zonder enige pretenties en zelfs behoorlijk poppy dankzij die samenzang/dat gezamenlijk huilen.

MIN:
O.k. het schrikt toch wel wat popmeisjes af, die met de handen op de oren afdruipen. Het is ook nogal slordig en het oogt als de Wavves-show op routine, maar dan gedrenkt in een Hollandsche genotscocktail. Alles staat idioot hard. Wat wellicht cool is, maar waarschijnlijker is dat het trio niet meer door heeft dat die stoomboot in Paradiso niet voor de intocht van de Sint is. En dat dat vreselijke gepiep tussen elk nummer evenmin de bedoeling is.

CONCLUSIE:
Een jongen klimt op het podium, kijkt weifelend naar zijn vrienden en klimt er - als ze hem echt niet zien - maar weer af. Dat zou Wavves niet gebeuren. Williams en kompanen doen niet aan vrees, terughoudendheid of omkijken. Gas erop en gaan. Dat maakt deze band zo goed dat we ze deels vergeven. Want eigenlijk sloopte Nirvana ook van alles live. En Dinosaur Jr. en Melvins (qua haircut zeker een grote inspiratiebron voor bassist Stephen Pope) zijn ook ongenadig hard, dus het is welbeschouwd niet meer dan een traditie. Bovendien toonde die ene, of die andere film waar Williams over murmelt toch aan dat die versterkers tot 12 kunnen?
 
CIJFER:
8

Alles over London Calling op de speciale festivalsite.