Er hangen briefjes in de hal van Paradiso. Of we alsjeblieft onze mond willen houden bij Villagers. Opvallend, want tijdens de vorige editie bewees Conor O'Brien op eigen kracht een zaal stil te krijgen. Toch een beetje onzekerheid bij de overstap naar de grote zaal? Toch durft hij het net als die vorige keer aan om te beginnen met het verstilde liedje The Meaning Of The Ritual. "My love is selfish", klinkt zijn kraakheldere stem. Geen A4'tjes voor nodig.

GEZIEN:
Villagers, London Calling, grote zaal Paradiso, 12-11-2010
 
MUZIEK:
Knap hoor, zo'n gevarieerde set zonder dat het als los zand voelt. Het gaat van het zwierige Becoming A Jackal naar een epische groeier als Pieces (met wolvengehuil aan het slot), terug naar een nummer solo akoestisch.

PLUS:
Als Villagers een boek zou zijn, dan zou het zo'n robuuste bruinleren pil zijn, met gouden beslag en een zijden leeslint. Conor O'Brien vertelt grootse persoonlijke verhalen met de nodige pathos, maar door zijn postuur voelen ze klein en kwetsbaar. Hij heeft een zelfde soort dictie als Elbow's Guy Garvey, maar de uitstraling van een 16-jarige schooljongen. Ergens diep van binnen is hij nog altijd het dromerige knaapje dat in zijn liedjes rondzwerft. Juist het contrast tussen zijn kleine postuur en zijn zelfverzekerde stem maakt indruk. De band speelt gedoseerd en volledig in dienst van de frontman. Gezichtloos misschien, maar wel onmisbaar. De teksten zijn bloemrijk en theatraal, en ze komen uit zijn tenen.
 
MIN:
Natuurlijk, O'Brien is een bijzondere serieuze jongen die weinig relativeringsvermogen toont in zijn performance. Zijn teksten zoeken soms het schemergebied op waar poetisch omslaat in zoetsappig. Na de overtuigende opening blijft het publiek op de vloer geboeid, maar aan de bar begint langzaam het geroezemoes. Niet te vermijden bij een festival en het is lang niet zo erg als een eerdere editie bij Stornoway, dat verdween in een draaikolk van gemompel. Maar het stoort O'Brien zichtbaar, en halverwege lijkt hij zijn concentratie even kwijt te zijn. Hij zet zich er overheen met een vol aangezet slotnummer Ship Of Promises.
 
CONCLUSIE:
Live komt de dynamiek van Villagers veel sterker uit de verf dan op plaat. Een echte single-hit heeft hij niet, maar wel degelijk een handvol prijssongs op het podium. En het zou niet verrassend zijn als hij ineens doorbreekt met een liedje in een Amerikaanse tv-serie. Je moet een beetje gevoel voor bitterzoete romantiek hebben om van deze band te houden, maar wie dat heeft ziet een van de meest overtuigende London Calling shows van de laatste edities. Ook in de grote zaal. Deze jongen is buitengewoon getalenteerd en heeft veel meer in zich dan een enkele sterke plaat.

CIJFER:
8,5