Low maakt de winter draaglijk

Amerikaans slowcore trio blijft fascineren

Tekst en foto's Sander Kerkhof ,

De groeven in het gezicht van Alan Sparhawk worden dieper met de jaren. Het ritme van de paukenslag van zijn vrouw Mimi Parker lijkt steeds trager te gaan. De Crossing Border veteranen weten het nog altijd ongemeen spannend te houden.

Amerikaans slowcore trio blijft fascineren

De groeven in het gezicht van Alan Sparhawk worden dieper met de jaren. Het ritme van de paukenslag van zijn vrouw Mimi Parker lijkt steeds trager te gaan. De Crossing Border veteranen weten het nog altijd ongemeen spannend te houden.

GEZIEN:
Low, Waterloo, Crossing Border 19-11-2010

MUZIEK:
Mormoonse slowcore uit Duluth, Minnesota, sinds 1993. "Ongelooflijk stil in volstrekt lawaai", zei David Kleijwegt ooit over de groep waar hij de prachtige film You May Need A Murderer over maakte.

PLUS  
When we were young / We wanted to die / But the sound of a drum / And the words of a child / Brought different light / Now no one can tell / The winter was nice / But the summer is hell (Last Snowstorm Of The Year)

Low is één van de bands die nu eenmaal goed bij de donkere dagen past. De groep maakte al eens een fantastische kerstplaat (Christmas) en opent op Crossing Border ook met een winters tafereel: Last Snowstorm Of The Year. Low is ook één van die ultieme Crossing Border bands. Low is Alan Sparkhawk en Mimi Parker, een mormoons echtpaar, tegenwoordig aangevuld met bassist Steven Harrington. Low focust tijdens Crossing Border 2010 niet op het volgend jaar te verschijnen album C'mon, maar speelt een soort 'greatest hits' set, met Monkey, California, Little Argument With Myself, en het prachtige Lullaby, waarin Mimi Parker, staand achter haar drumstel, met een pauk op de snare slaat en zingt: 'love is not meant to make you cry'. Wie het verhaal achter de band een beetje kent, voelt mee met de teksten. Sparhawk, in zijn leven al eens gediagnostiseerd met alles van post-traumatische stress disorder tot ADHD en suicidale neigingen, heeft ongemakkelijk makende ingehouden woede, die tijdens de solo in de lange afsluiter van de set in gedoseerde vorm naar buiten komt.

MIN
Hoe spannend ook, het lukt Low niet in deze festivalsetting de zaal vol te houden. Er is veel verloop en dat verstoort de intieme sfeer.

CONCLUSIE:
Recht uit het hart, pijnlijk direct, maar ook zalvend. Low zal altijd blijven fascineren. Alan Sparkhawk neemt afscheid van Crossing Border in winterse stijl. "I hope it goes well. I hope the water freezes so you can skate."

CIJFER: 8