"Mijn versterker is boos op me", legt Jesse Kivel van Kisses uit. "Als ik dans gromt hij naar me." Om het te bewijzen hupst hij een klein beetje, waarna uit de versterker inderdaad een angstaanjagend gebrom uitstoot. Het is goed dat hij het even zegt, want je zou haast opschrijven dat het wat statisch is voor een dance act. Ook niet ideaal: Kisses maakt zomerse liedjes (op hun albumpjes staan L.A. palmbomen), maar moet vanavond in de koude Cuatro tent toch echt een winterjas aan.

CONCERT:
Kisses, Crossing Border, Cuatro, 20-11-2010

MUZIEK:
The Whitest Boy Alive meets Belle & Sebastian, met een beetje disco, maar zonder het perfecte popliedje. Op papier vormt Jesse een duo met zijn meisje Zinzi Edmundson (in hip streepjesjurkje), in de praktijk is er niet alleen een drummer bij, maar ook een bassist in een MacBook.

PLUS:
Die drummer is wel een welkome toevoeging, want van ons liefdeskoppel spat de passie nu niet bepaald af. Hij zorgt voor een beetje drive, zij af en toe voor een aanstekelijke melodie.

MIN:
Maar die aanstekelijke melodieën worden niet verwerkt tot sterke liedjes. Jesse is geen goede zanger en Zinzi maakt verkeerde keuzes. Het zou meer indruk maken om het schud-ei uit een doosje te laten komen en de synthmelodie zelf te spelen in plaats van andersom. De winterjas gaat halverwege het optreden uit, maar Crossing Border weet Kisses niet echt te ontdooien.

CONCLUSIE:
Crossing Border bood Kisses geen ideale setting, het was ook geen technische perfecte show, maar de belangrijkste reden dat het duo/trio met een onvoldoende op zak door moet richting Antwerpen is dat het zelf te weinig te bieden heeft.

CIJFER:
5