"Kurt Cobain was shot, the question is who pulled that trigger." Ook over Marilyn Monroe en Michael Jackson heeft BP Fallon zo zijn anekdotes. En Elvis: "Nobody had the courage to say: 'Elvis you're fat, have an apple'." Om dan te waarschuwen: "Let he who is without sin cast the first stone." Scherp van de tongriem gesneden is de Ier. Denk er nog een uitstekende begeleidingsband bij en een door Jack White geproduceerd album en je hebt de ingrediënten voor dit opmerkelijke combo.

GEZIEN:
BP Fallon & Band, Waterloo, Crossing Border 19-11-2010
 
MUZIEK:
Na manager, radiomaker, fotograaf, dj, auteur en manusje van alles voor bands van The Beatles en Thin Lizzy tot T.Rex en U2 is BP Fallon nu zelf het middelpunt op het podium. Muzikaal brengt de BP Fallon Band spoken word en songs die neigen naar bluesrock, rock 'n roll en rudimentaire jams in de sfeer van garage-father Billy Childish.
 
PLUS:
BP Fallon heeft - zoals hij zelf erkent - het geluk gehad om met Jack White een album op te mogen nemen. Een niet minder groot geluk is dat hij drie uitstekende muzikanten mee heeft gekregen als begeleiders. Wat te denken van New York Dolls-gitarist Aaron Lee Tasjan en de ritmesectie van Blondie: Nigel Harrison en Clem Burke? Niet verkeerd en dat hoor je. BP is een innemende, intrigerende man en dat zeker niet alleen vanwege zijn interessante verleden (hij testte naar eigen zeggen vroeger de wiet van Paul McCartney en Bono noemt hem 'de enige blanke zwarte man die ik ken behalve Bob Dylan'). De markante Ier met de bolhoed boeit met snedige beschouwingen.
 
MIN:
Het is maar goed ook dat deze rasmuzikanten hem vergezellen, want BP is nu niet bepaald een podiumbeest. Een groot zanger zullen we hem ook niet noemen. Het wordt wel heel duidelijk dat BP Fallon, ondanks zijn bijzonder veelzijdige carrière, niet gewoon is om in de spotlights te staan. Hij oogt als je lieve opa, als die duivenmelker die op zondag in zijn achtertuin weemoedig zijn vogels nakijkt en als die man die in de kroeg altijd dezelfde barkruk aan de hoek van de bar bezet houdt. 
 
CONCLUSIE:
De anekdotes en muziek zijn live een beste gimmick, maar blijven niet lang boeiend. Ook een sterke afsluiter, een met lofzangen doorspekte song over Van Morrison en zijn Gloria, van een kwartier dooft als de spreekwoordelijke nachtkaars. En eens te meer wordt duidelijk waar het aan schort: zelfs gitarist Tasjan heeft een betere stem dan Fallion. De band tilt het nog naar een voldoende, maar het ontstijgt nooit het niveau van onderhoudend. BP Fallon en zijn band; we kunnen ons sterk vergissen maar het lijkt geen lang leven beschoren.
 
CIJFER:
6

Alles over Crossing Border op de speciale festivalsite.