Mooi beeld op Motel Mozaïque: de heren van Band of Horses wachten naast Watt en wijzen naar hun touringcar. "Daar hebben we de vorige interviewer ook in elkaar geslagen", gromt een beer van een kerel. Drummer Creighton Barrett maakt maar een dolletje, verzekert frontman Ben Bridwell. Hoe imposant bebaard, ongewassen en onguur ze er ook uitzien, het zijn geen kwade geesten en afgaande op de show van die avond en derde plaat Infinite Arms; eigenlijk best gevoelige zielen.

De enorme tourbus is van binnen ook al niet wat je zou verwachten. Er liggen slechts een handvol drankflessen in het zicht en de lucht is - voor een bus waarin de vijf bandleden uit Seattle met hun crew door Europa touren - nog te harden. Bridwell, een hevig getatoeëerde man met een vriendelijke oogopslag, maakt het zich gemakkelijk en vertelt in weloverwogen bewoordingen eerlijk over de band, de nieuwe aanpak voor het derde album, zijn voorliefde voor water en zijn onzekerheid als songwriter en frontman.

Je stelde in een interview dat het derde album in oktober 2008 zou worden opgenomen. Het is pas in mei 2010 uitgekomen, kunnen we spreken van vertraging?
"Hooguit een bewuste. We kozen voor een andere aanpak dan onze eerdere albums, die we behoorlijk snel opnamen. Deze plaat hebben we zelf bekostigd. We hadden al aan onze contractuele verplichtingen voldaan, dus er was geen echte druk van een label. Alleen van onszelf en wij besloten de tijd te nemen."

Voor de opnames zijn jullie flink door de States gereisd, wat de songs ook heeft beïnvloed?
"We zijn naar Alabama gegaan om wat van die rijke muzikale historie op te slurpen voor de feel van de songs, maar dat pakte niet echt goed uit want de studio bleek meer een museum dan een opnamestudio. Toen kwamen we erachter dat de demosongs niet goed genoeg waren en gingen we naar North Carolina, waar we ook de vorige plaat Cease To Begin opnamen. Toen we daar de basis af hadden, verhuisden we naar Los Angeles voor de vocal overdubs."

Wat voor invloed had het op de songs an sich?
"De meeste inspiratie kwam van de plaatsen waar ik de demo's heb opgenomen. Met name een cabin in het Noorden van Minnesota, aan een meer tegen de Canadese grens, bleek vruchtbaar. Daar heb ik vier albumsongs in vijf dagen geschreven. Vooral de eenzaamheid, de stilte, het ver weg zijn van de beschaafde wereld, leent zich goed voor mijn manier van werken. De herfst was net ingezet, dus alle bomen verschoten van kleur met goudkleurige en rode bladeren. Zo mooi. En de nabijheid van water... ik krijg meestal veel inspiratie door lang genoeg te staren naar een watermassa."

Wat heb je met water?
"Water blijkt me te helpen, waarom weet ik niet. Het kan ook dat het eigenlijk niet helpt, maar dat ik er gewoon graag zo lang mogelijk naar staar", probeert Bridwell grijnzend. Serieuzer: "Ik groeide op zo'n anderhalf uur rijden van de oceaan op en dat was zo frustrerend: 'waarom zou je zo dichtbij gaan wonen, maar niet echt naar de kust gaan?'. Misschien komt daar mijn ontevreden karakter vandaan, waardoor ik mezelf moet dwingen om bij het water te blijven. Ik ben altijd dol geweest op het strand en het surfen, ik hou van alles wat nat is."

"Er was ook nog een cabin in de bergen van South Carolina, zo mooi daar, geen water maar wel bergen. Het was bovenop een berg en je kon eindeloos ver kijken. En er was een oude man, de beheerder. Die deed alles zelf. Volgens mij heeft hij ook de weg aangelegd en de huisjes met zijn handen gebouwd. Hij kwam elke paar dagen langs in z'n golfkarretje, keek hoe het met me ging en nam me mee over de slingerende bergweggetjes." Bridwell schiet in de lach: "Hoe hij in z'n golfkarretje door de bergen scheurde om met me te gaan lunchen. Het was echt een bijzondere ervaring. Ik probeerde zo hard om me af te sluiten van alles en iedereen en dat mannetje was de enige die ik blij was om te zien. Het nummer dat over hem gaat, moet ik nog steeds schrijven."

Waarom zocht je de eenzaamheid?
"Ik schrijf niet goed in het bijzijn van anderen. Als iemand ook maar binnen gehoorsafstand is, word ik paranoïde, dus ik moet zorgen dat ik zo ver mogelijk van mensen weg kom. Pas als ik het gevoel heb dat ik echt alleen ben, durf ik voluit te zingen, wat ik echt moet kunnen om de emotie te voelen en de juiste woorden te vinden."

Moet ik dat zien als een vorm van verlegenheid of onzekerheid?
"Ja absoluut. Ik begon deze band zonder veel ervaring als muzikant. In de band daarvoor wist ik echt niet wat ik deed, was ik echt de slechtste drummer ooit. Toen die band uit elkaar ging, wilde ik nog steeds verder in de muziek en ben ik begonnen met gitaarspelen en wat te zingen. Omdat ik daar pas zo laat inviel, voel ik altijd een beetje schroom om een songwriter, een frontman of een zanger te zijn. Het is altijd een strijd voor me geweest om dat onder de knie te krijgen."

Laat die nervositeit je los als je de studio in gaat?
"Het is anders dan op het podium stappen. In de studio is het veel makkelijker omdat we elkaar zo vertrouwen, daar voel ik me meer op mijn gemak."

En op het podium?
"Al die ogen die je aanstaren, dat kan wel voor extra zenuwen zorgen. Het is elke dag anders, heel gek. De ene keer speel ik een besloten show voor tweehonderd man en ben ik doodsbenauwd. Dan sta ik op Roskilde voor een menigte en is het de leukste show ooit. Waarschijnlijk hangt het van mijn stemming van die dag af of ik freak of geniet."

Beïnvloedt dat de show, merken de andere leden dat?
"Ja helaas wel. In een vorige baan als afwasser heb ik geleerd om net te doen alsof ik het geweldig naar mijn zin heb. En eigenlijk pas ik dat trucje nog steeds toe als ik het lastig heb op het podium. Dan vergeet ik dat het niet leuk was."

Heeft het succes van het tweede album Cease To Begin meer druk gelegd op deze opvolger?
"Het voelde juist bij Cease To Begin alsof we in de hogedrukpan zaten, om na het succes van het eerste album te zorgen dat mensen ons niet vergaten. Bij deze plaat voelden we wel de druk om het best mogelijke album te maken. Maar door de andere bandleden ook songs te laten schrijven en de plaat zelf op te nemen, hebben we veel lol gehad en dat heeft veel druk weggenomen."

Moesten jullie elkaar corrigeren bij de opnames?
"Het was heel anders, normaal hadden we altijd een scheidsrechter die vertelde wat beter kon. Dus we heben wel wat dingen losgelaten. Het album is op momenten wat slordig. We besloten om veel live te doen en dingen uit te proberen die we normaal niet zouden durven. Ik hoor de foutjes wel terug, maar vind dat oude gevoel wel cool. Veel klassieke albums hebben dat. Die broosheid is denk ik ook de kracht van dit album."

De opvolger gaan jullie dus weer zelf opnemen?
Bridwell wrijft zich in de handen. "Nu we dit gedaan hebben, wordt het alleen maar spannender. Nu hebben we vertrouwen dat we het kunnen en kunnen we voor de volgende plaat nog losser gaan."

Wat zijn de doelen voor 2010?
"Zorgen dat we niet helemaal gek worden door veels te veel te doen."

Band of Horses heeft een lange tour als opener voor Pearl Jam achter de rug (zie ook deze clip). In de zomer gaat Band of Horses via Australië en Japan terug naar Europa voor de festivals, onder meer Lowlands, Pukkelpop, Leeds en Reading worden aangedaan. Infinite Arms is momenteel te beluisteren op de Luisterpaal.