De Britse singer-songwriter en oud-Test Icicles lid Lightspeed Champion is een vat vol tegenstrijdigheden. Onder die naam staat de kersverse New Yorker zelfverzekerd op het podium, iets wat hij onder zijn eigen naam Devonte Hynes naar eigen zeggen "nooit zou durven". Daarvoor zijn de liedjes te persoonlijk en is zelfvertrouwen te laag: "Ik denk niet dat ik goed genoeg ben om alleen recht te doen aan de nummers." Een verhuizing naar New York leek de remedie voor zijn depressieve buien: twee jaar na het verschijnen van zijn debuutalbum Falling Off The Lavender Bridge zijn de puzzelstukjes steeds duidelijker komen te liggen, waardoor het totaalplaatje nu beter zichtbaar wordt.

Tijd dus voor een tweede album, of een nieuwe "blauwdruk van gevoelens", zoals hij het zelf noemt. Life Is Sweet! Nice To Know You lijkt een aankondiging van betere tijden, maar blijkt onderhuids nog flink wat oud zeer mee te dragen.

De albumtitel Life Is Sweet! Nice To Know You suggereert een radicaal andere instelling. Falling Off The Lavender Bridge was immers nogal melancholisch. Ben je ineens zo'n levensgenieter geworden?
"Een levensgenieter ben ik zeker. Mijn verhuizing naar New York heeft daar zeker invloed op gehad. Ik heb geprobeerd om het nieuwe album iets vrolijker te maken, maar er blijven heel veel gevoelens in te zitten die ik niet kan onderdrukken en die ik van me af moet schrijven. Het album bestaat eigenlijk uit drie secties die alle drie heel erg symbolisch zijn voor een periode uit mijn leven. Een heel klein stukje, misschien maar tien procent, is van voor mijn verhuizing. Ik was toen ontzettend moe van mezelf, van mijn omgeving in Engeland en heel eenzaam. Ik wilde heel graag weg. Een hoop geklaag en gesteun dus. Het middenstuk, een groot deel van de plaat, is van kort na de verhuizing. Ik vroeg me toen voortdurend af waar ik aan begonnen was, toen leek New York ineens een verschrikkelijke plek. Het laatste deel is veel positiever, dan is alles eigenlijk wel prima: zowel Engeland als New York. Het grappige is dat ik al die dingen tijdens het schrijven van de nummers niet in de gaten heb. Ik zie de grote lijnen pas na een tijdje, als ik wat afstand heb kunnen nemen. Daarom heb ik wel geprobeerd een bepaalde volgorde aan te houden: de eerste track - Big Guns Of Highsmith - is geschreven in de periode in Engeland. De laatste - Middle Of The Dark - is op mijn manier ontzettend vrolijk."

Je albums gaan dus eigenlijk voor een groot deel over oud zeer?
"Het is wel een beetje gedateerd ja, maar dat vind ik juist mooi. Zo kun je de cd zien als een blauwdruk van mijn gevoelens op dat moment. Ik kan me heel erg focussen op een bepaald thema, bijvoorbeeld leven en dood, en daar een maand later helemaal klaar mee zijn. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om op te treden. Ik zou zulke persoonlijke zaken niet aan anderen kunnen laten horen als ze me zelf nog dwarszitten. Door te wachten kan ik wat afstand nemen, maar blijven het wel echt mijn teksten. Ik denk niet dat ik op zou kunnen treden als ik nog in dezelfde emotionele toestand zou zitten als tijdens het schrijven. Daarom zou ik ook nooit alleen op het podium kunnen staan. Ik denk niet dat ik goed genoeg ben om in mijn eentje recht te doen aan de nummers. Sommige artiesten kunnen dat nou eenmaal, die zijn in hun eentje net zo goed of beter dan met band. Mij ligt dat gewoon niet."

Je artiestennaam lijkt soms meer te zijn dan dat. Een alter ego. Helpt hij je ook bij het optreden?
"Lightspeed Champion is een cartoon die ik op de middelbare school bedacht heb. Volgens mij was hij een superheld die wiskunde gebruikt om problemen op te lossen. Nu gebruik ik hem in ieder geval om op het podium te kunnen staan, iets wat ik anders nooit zou durven. Hij is het masker waarachter ik me verschuil. Toch zou ik graag onder mijn eigen naam en zonder masker optreden, maar ik  weet nog niet wanneer dat gaat gebeuren. Net als een solo-optreden, dat zou ik ook heel graag willen maar durf ik niet. Het is geen valse bescheidenheid: ook al zijn het wel mijn liedjes, ik durf er niet helemaal in mijn eentje verantwoordelijk voor te zijn. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar dat is uiteindelijk wel het doel. De muziek gaat immers voor het grootste deel over de hersenspinsels van Devonte Hynes."

Nu we het over hersenspinsels hebben: jij kunt muziek "zien"?
"Dat is inderdaad wel de makkelijkste manier om het uit te leggen ja. Bij het horen van muziek zie ik door een soort bizarre kortsluiting die Synesthesie heet allerlei kleuren. Het is eigenlijk iets dat ik al mijn hele leven heb gehad, maar waar ik nooit over heb durven praten. Ook niet met mijn ouders. Ik was al die tijd bang om voor gek uitgemaakt te worden. Trouwens, ik zou ook denken dat iemand gek was; het is een vreemd verhaal. Op een gegeven moment ben ik via een gemeenschappelijke vriend in contact gekomen met een neurowetenschapper. Ze kende de aandoening al, kon precies omschrijven wat ik voelde en zag. Blijkbaar hebben wereldwijd zo'n 1500 mensen de aandoening. Voor mij is het vervelendste dat ik heel veel moeite heb me te concentreren: door geluiden word ik ook visueel afgeleid."

Heeft dat ook invloed op je muziek?
"Ja en nee. Inhoudelijk niet, maar ik ben me wel altijd extra bewust van geluiden en klanken. Ook die afleiding is wel terug te horen in de muziek. Ik neem instrumentale partijen altijd in één take op. Als het niet goed genoeg is, laat ik het voor wat het is en ga ik verder met de volgende. Dat geeft het wel een eerlijk geluid vind ik zelf, maar maakt ook dat ik soms zelf niet meer weet wat ik aan het doen ben. Daarom probeer ik er gewoon zo min mogelijk mee bezig te zijn, ik word nu af en toe al helemaal gek van mezelf."

Onlangs zat Lightspeed Champion ook achter de kassa van Paradiso voor een sessie.