De Song van het Jaar is jarig. In 1985 was de eerste, donderdag 16 december vindt de uitzending van dit jaar plaats. Gijsbert Kamer van de Volkskrant duikt de komende maand voor 3VOOR12 in het immense Song van het Jaar archief. Voor tijdens het lezen: de grote Song van het Jaar shuffle playlist op Spotify. 2017 tracks, vijf dagen. De stembus is gesloten, volg de uitslag in de uitzending van aanstaande donderdag op 3FM (vanaf 19.00 uur). Alles over de Song van het Jaar vind je hier.

Bijna was in 2006 de Song Het Jaar gelijk aan een van de grootste hits van dat jaar. Het zou een unicum zijn, want over het algemeen oordeelde de VPRO-luisteraar toch net iets anders als het grote publiek. Maar Crazy van Gnarls Barkley was zo'n nummer dat hooguit eens in de tien jaar gemaakt wordt. Een liedje dat zowel anders klinkt als al het andere, en toch heel toegankelijk is.

De ideale popsingle dus. De beats van Danger Mouse waren soulvol, ingetogen en vooral dwingend, en Cee-Lo Green ontpopte zich als een waanzinnig soulzanger. Dit moet een enorme hit worden denk je als je het nummer in het voorjaar voor het eerst hoort. Maar dat denk je wel vaker en uiteindelijk is de enige lijst waarin zo'n nummer hoog eindigt die van de Song Van Het Jaar.

Ik roep Take Me Out van Franz Ferdinand nog maar even in herinnering. Een enorme hit denk je, ook achteraf. Maar het kwam niet eens in de Top 40.

Gnarls Barkley wel en bijna had het liedje ook de Song Van Het Jaar lijst aangevoerd, maar de Raconteurs waren er ook nog. Deze band van Jack White en Brendan Benson had met Steady As She Goes een onvervalste gitaarpop-klassieker gecomponeerd. Toen ik het de eerste keer hoorde meende ik met een cover van doen te hebben, maar het was gewoon een eigen nummer.

Een hit werd het niet, maar het was als single alleen beperkt leverbaar op 7-inch dus dat hielp ook niet. Steady As She Goes werd ook in de UK en de VS samen met Crazy tot song van het jaar uitgeroepen, zo unaniem was de internationale pers sinds Smells Like Teen Spirit niet meer geweest.

Ook waar het de keuze van het beste album betrof was er een grote overeenstemming. Het hele jaar kon je eigenlijk niet om Arctic Monkeys heen. Hun album debuut Whatever People Say I Am, Is What I Am Not brak in Groot-Brittannië verkooprecords, en sloeg ook hier enorm aan. Niet alleen onder critici die het album met grote overmacht tot plaat van het jaar verkozen, maar ook bij het publiek.

Het Hitteam was er vroeg bij en selecteerde in 2005 al met succes I Bet You Look Good On The Dancefloor. Dit jaar behaalde de band met Fake Tales Of San Francisco de vijfde plaats. Waarom voor dit liedje gekozen werd bevreemdt me nu. Het was immers al een wat ouder liedje en volgens mij was de hit op dat album toch echt When The Sun Goes Down.

Ik denk dat een top 3 notering voor dat nummer tot de mogelijkheden behoorde. Dat Snow Patrol (op 3 met Chasing Cars) moest toch te kloppen zijn. Meer iets voor de NPS en VARA dan voor de VPRO.