Je komt wel vaker bandleden tegen die elkaar al sinds jaar en dag kennen, maar zo lang als Romy Madley Croft en Oliver Sims van The XX, dat is een unicum. Ze zaten in Londen bij elkaar op de middelbare school, op de basisschool, en zelfs samen op de peuterspeelzaal. Drie jaar oud waren ze toen hun ouders met elkaar bevriend raakten. “Inmiddels zijn we allebei twintig. De afgelopen 17 jaar hebben we elkaar praktisch elke dag gezien, alleen tijdens vakanties niet”, zegt Madley Croft. “Ik heb een echt zusje, met wie ik net zo’n band heb als met Romy”, zegt Sims. “Ik zie haar ook echt als een zusje.”

Je kunt je er iets bij voorstellen als je die twee naast elkaar ziet. Beide gestoken in zwart en met opvallende kapsels. Hij lang en pezig, zij klein en een beetje steviger, en toch passen ze in dezelfde categorie mensen. Rond hun elfde ontmoetten ze de andere twee bandleden, Baria Qureshi en Jamie Smith op de middelbare school. Ze moeten daar jarenlang als een soort zwijgende gang door de aula van hun school gelopen hebben. “We worden wel eens vergeleken met de goths in South Park”, zegt Sims. “Daar kan ik wel mee leven.” “Ik heb altijd zwarte kleren gedragen”, zegt Madley Croft. “Maar we zien het zeker niet als een uniform. Ik voel me er gewoon gemakkelijk bij.” Als prettig contrast met het stemmige zwart heeft Madley Croft een button met een schildpad op haar jasje. “Van mijn driejarige nichtje”, lacht ze. “We zijn vorige week naar het London Aquarium geweest.”

Rond hun zestiende startten ze The XX, een bijzondere band met een totaal eigen geluid. Vier jaar later is het debuutalbum uit het niets gebombardeerd tot een sensatie. Op het eerste gehoor maken ze een soort pluizige popliedjes, maar bij nadere beluistering ontrolt zich vernuftig sensuele late night pop met r&b-invloeden. Romy en Oliver zingen beide, ergens tussen onderkoeld en sensueel. Het is te sloom om op te dansen, maar het album valt opvallend in de smaak bij dance-liefhebbers. “Dat zie ik als een compliment”, zegt Sims. “We waren onlangs op tour met Friendly Fires. In eerste instantie was ik bang dat mensen ook van ons een energiek optreden zouden verwachten, maar gelukkig begrijpen de meeste mensen wat we doen.”

“Persoonlijk hou ik erg van dansmuziek met een melancholische ondertoon”, zegt Romy Madley Croft. “Upbeat tracks met verdrietige teksten. Een goed voorbeeld daarvan is Teardrops van Womack and Womack, wat we live coveren. Ik hoorde daar eerst een garage-remix van, later pas het origineel. Ik kan me een dansvloer voorstellen vol mensen die uit hun dak gaan op dat nummer, terwijl de tekst hartverscheurend is. Ik luister sowieso graag naar melancholische muziek, ook als ik me prima voel. Maar om nou te zeggen dat we verdrietige types zijn, dat niet. We zijn alle vier niet echt kletskousen, eerder rustige mensen.” 

Connecties met andere Britse bands heeft The XX eigenlijk niet, maar dat isniet erg, vindt Madley Croft. “Een paar jaar terug had je een new rave scene die in Londen de dienst uitmaakte, nu mag iedereen weer zelf bepalen wat hij mooi vindt. Dat komt de creativiteit ten goede. Zelf heeft The XX niet al te veel regels, maar voorlopig blijven ze trouw aan hun basis. “Onze songs zijn simpel, maar dat komt doordat de meeste geschreven zijn toen we zestien waren. Inmiddels kunnen we best complexe songs spelen, maar we willen ook alles live kunnen spelen. We wilden geen instrumenten op de plaat gebruiken die niet van ons waren.”

XX van The XX verschijnt op Young Turks/V2. The XX speelt op 10 oktober in de bovenzaal van Paradiso, 29 oktober in EKKO en op 16 februari opnieuw in Paradiso, maar dan in de grote zaal. Bekijk hier het optrede van The XX op London Calling, hier de liftsessie.