Fuck Buttons, een bandnaam die ongein, testosteron en takkeherrie uitstraalt. Gedrieën zijn ze niet van toepassing op het Britse duo Andrew Hung en Benjamin John Power. Althans, van herrie zijn de jonge jongens niet vies, maar ten opzichte van het debuut Street Horrrsing heeft Fuck Buttons de noise achter zich gelaten en zijn ze warmer, coherenter en slimmer gaan produceren. Sterker, Tarot Sport zou wel eens een ijkpunt in de elektronische muziek kunnen worden; een van de meest complete en spannendste platen van dit jaar.

Als je er afgelopen vrijdag bij was in Melkweg is de kans groot dat de piep nog in je oren zit. Fuck Buttons is hard, maar wel hard van de slimste soort. De uitgangspositie van dit tweede album was even simpel als gecompliceerd. De vervreemdende melodieuze noise van het debuut naar een hoger plan tillen en tegelijkertijd die eigenwijze en creatieve arrangementen koesteren. Hiervoor hebben de jongens ingrijpende keuzes gemaakt.

Zo houdt Benjamin het gehele uur van Tarot Sport zijn mond. Het haalt agressie en ruis uit de muziek, waardoor meer aandacht is voor de knappe opbouw en productie van elke track. Over de hele breedte is het geluid van Fuck Buttons helderder en grootser geworden. Niet ondenkbaar is dat producer en electropionier Andrew Weatherall hier de hand in heeft gehad. Wanneer de schuiven open gaan kiest het tweetal op deze plaat niet meer voor de 50Hz brom of stofzuigergeluiden. Neem de epische compositie The Lisbon Maru waar na ruim vijf minuten de melodie eigenlijk pas begint in de vorm van een schurende overstuurde synthlijn. Alsof vijftig toetsenisten dit tegelijk spelen.

Tarot sport opent met nu al een van de beste nummers van het jaar. Surf Solar neemt je ruim tien minuten mee op een surfplank door het sterrenstelsel. Hoe verder we gaan hoe sneller onze plank. De drietrapsraket stoot de eerste brandstoftank af, de beat begint. Kometen schieten langs, sterren en we naderen de maan. Dan beginnen we aan de derde trap en gaan we sneller dan het licht. Tijdreizen blijkt mogelijk met Fuck Buttons. Zo nemen ze je mee naar de eerder genoemde tragedie van marineschip The Lisbon Maru, dat zich afspeelde in 1941, en is er gedacht aan een passende openingstune voor de Olympische Spelen van 2012. Het ritmische Olympians knipoogt naar het goed-foute Vangelis (niet toevallig een Griek).

Experimenten kent de hele plaat, maar de echte vernieuwing zit hem op Tarot Sport voornamelijk in de gelaagde maar toch behapbare productie en het tweede deel van Tarot Sport. Het nummer Phantom Limb waarop zoveel distorted geluiden en percussie toch nog in een prikkelende track passen. Space Mountain, waarop groteske glamrock-elektrisch gitaar wordt vertaald naar dansmuziek zoals zelfs Daft Punk dat nog nooit heeft weten te doen. En tot slot Flight of the Feathered Serpent dat speelt met een traditionele techno-opbouw en dat op een verhalende wijze tot een snerpend einde beukt. Dit is het nummer waarop de link met Underworld gelegd kan worden. De beat doet ook denken aan Born Slippy. Dit geeft een interessante referentie terwijl Fuck Buttons zich tegelijkertijd weer lichtjaren verder begeeft.

Door zich naar het vrouwelijk genotsknopje te vernoemen, maakt Fuck Buttons het zich niet makkelijker. Misschien willen de heren er mee zeggen dat je niet te veel moet lullen (!) over hun muziek, maar er gewoon naar moet luisteren. Daar zou niemand nee tegen moeten zeggen.


Luister nu naar Tarot Sport op de Luisterpaal.