Portugal. The Man komt uit Wasila, Alaska, het dorp waarvan John McCain’s running mate acht jaar burgemeester is geweest. Zanger John Gourley houdt niet van praten over politiek, maar weet goed wat Palin heeft betekent voor zijn dorp: “Een aantal podia sloot dankzij haar beleid. Nu kun je alleen maar in coffeeshops optreden.” Gourley’s moeder is ambulancebestuurder, zit bij de vrijwillige brandweer en is reddingsduiker. Zou zij niet een veel betere vicepresident zijn? “Haha! Ik had het er pas over dat dat moeilijk zou zijn omdat ze uit een klein dorp komt. Maar dat maakt tegenwoordig niet zoveel meer uit.”

Van alle Amerikaanse staten wonen er op Alaska het minst aantal mensen per vierkante meter. Een ons kent ons gevoel zou een hechte bandscene kunnen versterken. Het tegendeel is waar. Gourley: “Bands vertrekken snel uit Alaska. Het is moeilijk touren als je 600 dollar moet betalen voor een vliegticket om alleen al uit onze staat te komen. Daarom verhuizen veel bands van Alaska naar Portland, Oregon.” Portugal. The Man deed dat vijf jaar geleden en plukt daar nu de vruchten van. “Het is makkelijker om een reputatie op te bouwen in Portland dan in Alaska, maar we maken geen deel uit van de Portlandse scene. Daarvoor treden we te vaak op. In de winter zitten we vooral in een studio in Seattle om een plaat op te nemen.”

Portugal. The Man heeft de laatste winter hun derde album Censored Colors gemaakt. De recensies zijn lovend en dat is terecht; Censored Colors is een heerlijke rockplaat met soulinvloeden. Gourley: “We roepen iedere keer weer dat we een soulplaat willen maken. Met het opnemen van Censored Colors is dat deels gelukt. We hadden de beschikking over klassieke instrumenten en besloten een plaat te maken voor onze ouders; we refereren veel aan onze muzikale opvoeding met oldies op de radio zoals Sam Cooke en The Shadows, maar we kijken ook vooruit.”

Een absolute meezinger op Censored Colors is het nummer Colors. Daarin zingt Gourley dat hij niet bang is om te sterven. Maar waar is Gourley dan wel bang voor? “Voor het donker en diep water. Voor de dood ben ik niet meer bang. Bij de begrafenis van mijn opa zei mijn vader van tevoren: ‘Wees maar niet bang, het zijn nu alleen maar botten.’ In eerste instantie vond ik dat een rare uitspraak, maar nu snap ik het wel. Wat hij probeerde te zeggen, is dat je blij moet zijn met wat je hebt en herdenk mensen zoals ze het liefst worden herdacht.”