Op de hoes van het nieuwe Mercury Rev album Snowflake Midnight staat een konijntje. Zo’n kleine zwarte, met onmetelijk diepe ogen, een schattig neusje en opstaande oortjes. “We kwamen hem toevallig tegen op internet”, zegt zanger Jonathan Donahue. “Het heeft een Alice In Wonderland-achtige sfeer over zich.” Na een start als compromisloze en chaotische noiseband begin jaren negentig heeft de groep uit Catskills Mountains, New York nu al tien jaar een patent op dromerige sprookjespop, met Deserter’s Songs (1998) en All Is Dream (2001) als hoogtepunten. Het zevende album slaat een iets andere weg in dan de vorige twee – donkerder, instrumentaler, minder zalvend en met Eno-achtige soundscape-experimenten – maar lijkt nog steeds afkomstig uit een ander universum, waar de tijd langzamer gaat en mensen als schimmen langs elkaar bewegen.

Jonathan Donahue heeft iets met dieren. Op de achterkant van diezelfde albumhoes prijkt een kat. In zijn teksten figureren onder meer een wolf en een eekhoorntje, dat zelfs de rol van vriend op zich neemt. Alsof ze samen nadenken over het leven. Donahue noemt de dieren in zijn teksten zelfs personages. “Ik had het me nooit zo gerealiseerd, maar toen het album klaar was viel me ineens op dat er heel wat dierenkarakters in voorkomen. Waar dat vandaan komt? Ik zou het bij God niet weten. Dokter Jung zou het me vast kunnen vertellen.”

Een mogelijk antwoord op die vraag ligt wellicht in de titel van een van de nummers op het nieuwe album: People Are So Unpredictable. “Konijntjes lijken over het algemeen in balans te zijn”, lacht Donahue. “Ze hoeven niet naar therapie of yoga en ze hebben niet de behoefte om zichzelf te vinden. Ze leven korter dan wij en maken dus beter gebruiken van de momenten die ze gegeven zijn. Dat wil zeggen: ze planten zich graag voort. En dat vergroot hun levensgeluk natuurlijk exponentieel!”

Die eenvoud is de reden dat Donahue de aaibare beestjes in groten getale tolereert op zijn erf. “We hebben zeker 400 konijnen op onze boerderij. Hun populatie fluctueert wat, afhankelijk van de hoeveelheid coyotes. We zijn ooit begonnen met één konijn, maar inmiddels leven ze wild onder alle gebouwtjes op het terrein. We wonen in een oude boerderij. Het is een krakend, spookachtig huis, maar het heeft alle wervelstormen overleefd. Het is de ideale plek om je hoofd leeg te maken. Of je nu in de stad woont of erbuiten, het is goed om los te komen van de afleiding en de chaos van het alledaagse leven.”

Donahue meent alles wat hij zegt als hij praat over zjin dierenvrienden, maar tegelijkertijd zie je plotseling een ironische glimlach en een kwajongensachtige twinkeling in zijn ogen die in de muziek van Mercury Rev volledig ontbreekt. Dezelfde glimlach die je ook ziet in een persfoto van de zanger, waarin hij de Playboy (inclusief bunny) leest met het schattige zwarte konijntje op zijn schoot. Humor en Mercury Rev, gaat dat samen? “Ik omschrijf onze muziek het liefst als ultiem oprecht. Er zijn ongetwijfeld bands die meer humor laten zien in hun teksten of hun presentatie. Onze muziek heeft een bepaalde intensiteit. Ik probeer ook niet te veel woorden te verspillen. Ik ben geen woordsmid, geen Elvis Costello. Meestal heb ik niet meer dan een paragraaf tekst per liedje.”

Dat is altijd zo geweest, maar nu meer dan ooit. Halverwege Snowflake Midnight is zelfs meer dan vijf minuten geen woord te horen. “Ik had niets meer te zeggen”, verklaart Donahue. “Het is soms beter om je in te houden, dan om maar alle ideeën die door je hoofd schieten eruit te spugen, gewoon omdat je nu eenmaal de microfoon hebt. Je eerste impuls is om alles dicht te smeren, maar het is de ruimte tussen de regels die bepaalt waar een boek over gaat. Precies zo schuilt de schoonheid van muziek in de ruimte tussen de noten. Hoor je die ruimte niet meer, dan ben je toondoof. Zonder de ruimte ertussen zouden de sterren niets voorstellen.”

Snowflake Midnight van Mercury Rev verschijnt op COOP/V2. Mercury Rev speelt 22 november in Paradiso in Amsterdam.