Op plaat klinkt Emiliana Torrini als het zielige nachtegaaltje dat een sterke arm nodig lijkt te hebben om niet al bij voorbaat van de boom te wapperen - in het echt is ze heel anders. Gekke grimassen trekkend spoelt ze rokend een glas wijn weg. Humor is haar niet vreemd: "Ik ben eigenlijk een grote trol", grapt de IJslandse chanteuse met haar prachtige accent.

Onlosmakelijk met haar lot verbonden is de bizarre gebeurtenis waarin ze haar voormalige vriend verloor als toevallig bijprodukt van een drive-by shooting. Haar intense tweede album Fisherman's Woman is daar de melancholieke weerslag van.

Ook op het nieuwe Me & Armini werkt ze weer samen met haar vaste schrijfmaatje Mr. Dan, de Londense producer. De twee jammen er een potje op los en de teksten verzint Torrini ter plekke - voor haar een bevrijdende manier van schrijven: "Ik moet er mee stoppen alles onder controle te willen hebben...". Slechts twee weken duurde het opnameproces ditmaal.

Ze zegt zich steeds meer te interesseren voor het weledele vak van
songschrijven: "Het interesseert me zelfs zo dat ik soms vergeet om netjes te zingen...". En dat is een opmerkelijke uitspraak voor iemand die jarenlang haar stem getraind heeft en wiens idool haar zanglerares was. Hoe mooi lief Torrini ook klinkt, het gras bij de schorre Tom Waits lonkt toch in al zijn groenheid. "Om de balans te hertellen kozen we ditmaal voor een in een wat ruwere productie", legt ze uit.

Hoewel de teksten bij Torrini er vrij spontaan uitfloepen, kennen ze wel degelijk vaak een diepere betekenis. Zo is het vrolijk huppende Big Jumps een metafoor om maar vooral moedig met het leven om te gaan: "Op safe spelen is niet altijd goed voor je, soms moet je wel veranderen." In Birds bezingt ze de absolute stilte van de nacht voordat de vogels gaan zingen. "Mijn tante en ik hebben een nieuwe hobby, we rijden urenlang door IJsland en dan vinden we de stilte om twee uur 's nachts ergens op een gletsjer..."

Op de hoes van Me & Armini staat Torrini merkwaardig geportretteerd, ze heeft wel wat weg van het onwerkelijke van de Franse actrice Audrey Tautou in de film Amelie. "Fotografie is een van de meest vreselijke kanten van het vak en ik wilde ook eigenlijk geen portet meer voorop de hoes."

Uiteindelijk heeft Torrini zich in een t-shirt gewurmd dat vast klaarhing voor de fotoshoot van de volgende dag. Lachend: "Dat is ook de reden dat je mijn armen niet ziet, ik was als de Hulk met armen van Popeye. Maar die foto geeft het album heel goed weer. Ik kan zomaar een huisvrouw zijn of een pompbediende uit de jaren vijftig... als het maar niet mezelf is."


Me & Armini is nu uit, Emiliana Torrini speelt 12 oktober in het Amsterdamse Paradiso en 16 oktober in Tivoli de Helling. Luister naar het interview van Menno Visser met haar.