Je brengt als band een single uit en vervolgens valt de hele wereld erover. Nou ja, niet eens over het nummer, eigenlijk maar over één woord. Fora zijn er aan gewijd, Spinner roept de songtekst uit als slechtste van 2008 en een Wikipedia pagina moet uiteindelijk de gemoederen sussen: op Human, de eerste single van het nieuwe album Day & Age van The Killers, zingt Brandon Flowers de nu al beruchte zin 'Are we human or are we dancer'. Even werd nog gedacht dat het om 'denser' (stompzinnig) in plaats van dancer zou gaan, maar op de officiële site van The Killers geeft Flower zelf uitsluitsel. Hij zingt toch echt 'dancer', geïnspireerd op een artikel van Hunter S. Thompson waarin hij schrijft over een nieuwe, opgroeiende generatie 'dancers'.

Dat één zin een lied kan maken of breken- en dan vooral breken-, wie had dat kunnen verzinnen na nummers als Life is Life van Opus, of zinsnedes als 'Slowly walking down the hall/ Faster than a cannonball' van een wereldband als Oasis (uit Champagne Supernova). Wat de bedoeling achter Human ook moge zijn, sec genomen is Human een typische The Killers single, zoals ook Somebody Told Me en When You Were Young. Nummers die, eenmaal in je kop genesteld, daar voorgoed blijven zitten. Mocht je Human, de betekenis ervan daar gelaten, toch niets vinden, dan ben je wellicht nooit echt fan geweest. Dat kan.

Duidelijk is, of nu de goede kant of de keerzijde van de medaille 'Human' is getoond, dat The Killers met de single niet om aandacht verlegen hoeft te zitten. Maar om te voorkomen dat het hele album Day & Age wordt beoordeeld op één nummer, kijken we even verder.

The Killers kón je het muzikale equivalent van hun woonplaats noemen, Las Vegas: goede songs, maar soms iets te gladde, pronkende, groteske eighties rock. Een geplasticificeerde New Order meets U2. In 2004 debuteert de band met Hot Fuss, gekenmerkt door een stuwend indie- new wave rock geluid. Op opvolger Sam's Town geeft de band zich meer speelruimte. De kern blijft, maar wordt een stuk dieper geraakt; het geheel is intenser.

En nu is er dan album nummer drie, Day & Age. Een album waarop The Killers zich van hun beste kant laten horen: fris, krachtig, gevarieerd en soms zelfs heel erg dansbaar. Neem alleen al opener Losing. Met zware bas en saxofoon wordt het nummer ingezet. Na twee minuten bieden synths verlichting terwijl Flowers zingt: 'I'm not in a hurry. Tell your friends I'm losing touch', waarna het nummer uiteindelijk eindigt met een autenthiek stukje gitaarsolo.

Trouwe fans komen zeker nog aan hun trekken op Day & Age. Met het al bekende Human bijvoorbeeld, maar ook met Neon Tiger. Het begin van dit nummer doet wat denken aan de opening van Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill me van, jawel, U2. Zal het een knipoog zijn? Neon Tiger zou namelijk zomaar de anthem voor een nieuwe generatie stadionrock bands kunnen zijn. Maar toch is er ook in deze nummers al verschil te horen: de melodie wint het namelijk hier van de dramatiek. De band klinkt een stuk opener en dat werkt in hun voordeel, want juist daardoor stralen de nummers meer kracht uit.

Maar luister je naar Joyride, dan hoor je een The Killers die Duran Duran een Caribische fundering geven. Een geluid dat ook terugkomt in I Can't Stay. The World We Live In is juist weer heel erg dansbaar, Spaceman is een -om maar met toepasselijke vergelijking te spreken- spacy rocknummer, terwijl A Dustland Fairytale luistert als een Elton John die na een minuut wordt bijgestaan met gitaar, drums en synths. En dan de afsluiter Goodnight, Travel Well. Het is misschien wel het mooiste nummer van het album; een fijn georkestreerd, behouden, aangrijpend lied van bijna zeven minuten lang.

The Killers tonen met Day & Age dat ze niet alleen groots en meeslepend kunnen en willen zijn. Nee, natuurlijk is het protserige van The Killers niet helemaal verdwenen. Maar overheersen doet het niet meer. Het heeft een plekje gekregen in de muzikale reikwijdte van Day & Age, de plaat waar je van alle The Killers album het meeste plezier aan zult beleven. Ook de rockliefhebbers, echt!