Vanaf de allereerste klanken blijkt dat het livegeluid van The Teenagers een stuk steviger is dan je zou verwachten. De keyboardspeelster strooit kwistig met allerlei Killers-achtige melodieën en de zanger is meer bovenop de monitors te vinden dan op het podium. De Teenagers zijn afkomstig uit Parijs, al wonen ze tegenwoordig in Londen. De cynische teksten met een knipoog worden meer gesproken dan gezongen. Met een grappig Frans accent, dat wel. Dit geeft een mooi contrast met de meerstemmig gezongen refreinen. Het is een oude formule die nog steeds niet uitgewerkt is. Simpele, catchy liedjes die een glimlach oproepen en je hoofd direct mee laten knikken zijn het onherroepelijke resultaat. De Teenagers zijn brutaal, maar tegelijkertijd ook heel aardig. Na een vrolijk liedje met enkele onwelvoeglijke woorden volgt een oprecht "We're not disrespectful, we're just French". Wanneer het keyboard wordt ingeruild voor een extra gitaar, zoals in de internet-hit 'Fuck Nicole', klinken de Pixies-invloeden opeens duidelijk door. Andere favorieten zoals 'Love, no' en 'Scarlett Johansson' worden keurig over de 45 minuten speeltijd verdeeld. Het hoogtepunt volgt aan het eind van de set. De zanger is dan al een nummer lang tussen het publiek te vinden en haalt voor het laatste liedje een man of zes het podium op. De band zet het prijsnummer 'Homecoming' in, de zanger is weer pleite en een gelukkige toeschouwer mag op het podium het refrein in de microfoon zingen. Hij doet dat met verve: "I fucked my American cunt (I love my English romance)". Ach ja, die tieners van tegenwoordig.