“Aaaalright!!”, klinkt het woensdagavond rond half elf in de backstage-area van het Saddlespan-podium. Drie mannen vormen in elkaar gehaakt een kring en schreeuwen de longen uit hun lijf. Alright, The Subs lijken er zin in te hebben. Jeroen de Pessemier, Wiebe Locuffier en Stefan Bracke zijn vanuit thuishaven Gent zojuist in Nijmegen gearriveerd en de Vlamingen hebben, ondanks hun enthousiasme, toch ook enige bedenkingen. Stefan: “We hebben er zin in, maar we weten niet zeker of de mensen ons gaan trekken. We zijn toch redelijk underground en ik heb het idee dat het een familie-park-publiek is. Maar allez, we zull'n langzaamaan een beetje bijdraai'n, he!” Een beetje bijdraaien; het blijkt niet nodig. Wanneer de eerste electrobeats de boxen uitknallen, staat het gehele publiek al meteen te dansen. Dat is nog geen enkele band of act die avond zo snel gelukt. Nijmegen heeft er zin in en de mannen van The Subs lijken blij verrast. Hun enthousiasme groeit met de minuut en ze verstaan de kunst dit over te brengen op de steeds groter wordende dansende mensenmassa. Wanneer Wiebe en Stefan zich met zijn tweeën ontfermen over knoppen en toetsen, zingt, schreeuwt, brult, scat en giert Jeroen de Pessemier. Hij danst, springt, rent, klimt, zit en staat op de draaitafel, op de boxen, trapt tegen ze aan, vreet z'n microfoon maar vooral ook het publiek op. En het publiek hem. Duizenden gezichten staan gericht op het podium en geen enkel lichaam lijkt stil te staan. Wanneer de Pessemier 'Fuck that Shit' brult, schreeuwt de massa met hem mee. The Subs: ze kwamen, zagen en overwonnen. “Het was echt goed”, zegt Stefan na afloop. “Dat familie-park, daar moet ik toch echt op terugkomen. Het is een ontzettend leuk festival hier en het publiek was allesbehalve dat van een familie-park, het was fijn! Er zijn nu drie plekken in Nederland waar ik nog graag eens terug zou willen komen: Rotterdam, Amsterdam en vanaf vandaag ook Nijmegen. 't Was 'eel plezant!”