De leden van Black Kids, in leeftijd variërend tussen 22 en 28 jaar, zijn open en eerlijk over de gevaren van hun toonkunst. "Ik kan niet anders dan concluderen dat wij als band onvermijdelijk in de hel belanden," zei zanger en gitarist Reggie Youngblood in een interview eind vorig jaar. Rond die tijd plaatste de band hun debuut-ep Wizzard of Ahhs voor gratis op de eigen website. Media wisten niet hoe snel ze de nieuwe sensatie aan hun achterban moesten presenteren. Een nieuwe popbelofte was geboren en met een simpele handtekening onder een contract met platenmaatschappij Columbia, was het enkel wachten op de wereldwijde verspreiding van het Black Kids virus.

Het kan niet vaak genoeg gezegd: weet waar je aan begint, wanneer u de muziek van Black Kids in hart en huiskamer toelaat. Muziek die goed werd geduid door het Amerikaanse Rolling Stone: The Cure - Black Lipstick + Teen Spirit = Black Kids. Ook Human League, Talk Talk en Billy Idol passen in het rijtje. Voor de debuutplaat is deze heldere formule vastgelegd door Bernard Butler. Ex-gitarist van Suede, maar tegenwoordig het productionele brein achter platen van Duffy, Cajun Dance Party, The Cribs en Sons & Daughters. De hitsingle met de koddige titel I'm Not Gonna Teach Your Boyfriend How to Dance with You klinkt expirimenteel door veel galm en diverse lagen van geluid. De overige negen nummers klinken, verrassend genoeg, juist direct en zonder poespas. Zoals popliedjes horen te klinken? Wellicht. De nummers hebben in ieder geval geen overheersende en verhullende saus nodig om te slagen. Dat bewezen de vier nummers op Wizzard of Ahhs al.

De liedjes van de ep blijken ook tussen zes nieuwe nummers het sterkst. Alleen nieuwelingen Listen to Your Body Tonight en uitsmijter Look at Me (When I Rock Wichoo) zijn van een vergelijkbaar niveau. Kwam dit debuut dan te snel voor de Amerikanen? Nee. Want laten we wel wezen: ook wanneer je de snelle en luidruchtige nieuwe media achter je hebt staan, is je aanhang nog uiterst beperkt en versnippert. Met Partie Traumatic heeft de band zes onvervalste hits in handen en presenteert het zich aan een potentieel groot publiek. Over een maand is de Lowlandsweide het toneel waar Black Kids zich voorstelt aan het festivalpubliek. Het zou zomaar kunnen dat ter voorbereiding op het festival dit album veelvuldig zal worden beluisterd. En daarmee is het oppassen geblazen.

Want wanneer thuis het album de huiskamer vult met de herkenbare eighties-elektronica, gladde zang en creatieve ritmes zou het volgende scenario zich zomaar kunnen ontvouwen: vader zet met een blik van herkenning de liveregistratie van een bergetappe op stil. Moeder sluit de laatste Nicci French. Voordat de trotse eigenaar van de plaat de stop-knop heeft weten te vinden, is het afschrikwekkende tafereel een feit. Daar staan de ouwelui ongegeneerd hun hoofden te schudden op muziek die feilloos zou passen de verstofte vinylcollectie.  De heupen en knieën maken bewegingen die al jaren geleden waren verbannen naar een onbekend en ridicuul tijdperk. Uit de holle onderruggen schieten prikkels die via de hangende schouders onvermijdelijk aankomen in de zwaaiende armen. Deze ledematen worden direct bij de kraakbeenarme ellebogen gekromd waarna er met triomfantelijke blikken enkele tsjoeke-tsjoeke-treinmoves worden uitgevoerd. De volumeknop krijgt een zwieper rechtsom.

Poeh, wat is het hierna een opgave om nog onvoorwaardelijk te houden van Black Kids. Zelfs wanneer in lichtbeschonken staat de festivalgangers hun armen richting het podium heffen, blijft het ongemakkelijke voorval in het achterhoofd. Dus: houdt Partie Traumatic uit het ouderlijk huis, deel het puur en alleen met zij die qua motoriek zijn te vertrouwen en wees er klaar voor om een zin als 'too much sugar for my sweet tooth' te delen met een steeds grotere groep aanhangers. Het wordt tijd voor Lowlands.


Beluister Partie Traumatic nog enkele dagen op de Luisterpaal.