Het wordt onderhand een bekend riedeltje: alle 600 passe-partouts voor London Calling zijn uitverkocht voordat zelfs maar de eerste bandnamen bekend zijn. Het is ook nu weer het geval. Maanden voor de eerstvolgende editie in april zijn er voor de zaterdag nog maar 100 kaarten verkrijgbaar en voor de vrijdag iets meer: 300. Het is nauwelijks meer voor te stellen dat in de begintijd van het festival de organisatie juichte wanneer er een paar honderd bezoekers kwamen. “Die tijd kan ik me niet meer herinneren”, zegt programmeur Ben Kamsma, die bekent last te hebben van een selectief geheugen.

London Calling is een begrip geworden. Iedereen wil er bij zijn, ongeacht de line-up. “Ik hoef me in ieder geval niet zorgen te maken over de headline”, grijnst Kamsma. En dat is ook de valkuil. Groot succes maakt een programmeur nog wel eens lui. Kamsma pareert direct: “Jammer, zo’n conclusie.” Bij hem is dat in ieder geval zeker niet het geval, zegt hij. “Ik hou het nog altijd leuk, gezellig en avontuurlijk.” Zo had hij aan de afgelopen editie de zondag en de extra locatie OT301 toegevoegd. Die toevoegingen blijven de volgende editie niet overeind staan. “OT301 is een leuke zaal, maar het was een te dure operatie. Ik voel nu wel iets voor de donderdag als extra dag. Misschien wil ik mensen wel een voorstel doen wie daar dan moet spelen. Is dat niet een leuk idee? En misschien maak ik die dag wel gratis. Dat zou lollig zijn. Ach, ik weet nog niet wat ik ga doen.”