Lees een willekeurig interview met het Britse Hot Chip, en je vindt minimaal vijf namen van andere bands. Pak een willekeurig ander interview met ze, en je vindt vijf andere namen. De muzikale wereld van Hot Chip is onuitputtelijk, lijkt het haast wel. Als sponzen zuigen ze alles naar binnen in hun kleurrijke muzikale wereld. “Grappig dat je erover begint: mensen vragen ons altijd naar onze muzikale invloeden, maar vaak vragen ze niets over onze eigen muziek", zegt Joe Goddard. "Ik snap het wel. Onze muziek is heel gevarieerd, mensen zijn benieuwd hoe dat komt. Wij zijn daar niet zo mee bezig. De ene dag hebben we zin om een gospelachtig liedje te maken, de volgende dag maken we house.” “We zijn eigenlijk een soort eiland”, zegt zijn collega Owen Clarke. Het hele gesprek zal hij zich beperken tot gortdroge illustraties bij het serieuze verhaal van zijn collega. “No man is an island, but five man can be an island”, mijmert Goddard. “Hotchipania.”

Joe Goddard vormt samen met frontman Alexis Taylor de kern van Hot Chip. Zij zijn verantwoordelijk voor het geluid van de groep. In eigen land is Hot Chip in korte tijd behoorlijk groot geworden, met name door de ijzersterke single Over and Over uit 2006. Naast een flinke stapel remixen, EP’s en een mixplaat in de befaamde DJ Kicks serie is Hot Chip alweer toe aan album nummer drie: Made in the Dark. Met hun nerdy uitstraling zijn de Hot Chips de complete tegenhanger van hun losgeslagen landgenoten Pete Doherty en Amy Winehouse. “Ik gebruik zelf heel vaak drugs, maar geen heroïne of crack”, verzekert Goddard. “Dat zou vreselijk zijn. Mensen hebben een vreemde fascinatie voor artiesten met een doodswens. Wij hebben dat in elk geval niet, we houden gewoon van muziek maken. Onze liedjes gaan niet over persoonlijke problemen of politiek. Ze zijn vaak simpel en gaan over de dingen die ons van dag tot dag bezig houden.”

Veel belangrijker dan de teksten zijn de geluiden die de mannen uit hun synthesizers weten te krijgen. Niet voor niets wordt het nummer Shake A Fist op Made In the Dark bruut onderbroken door een spelletje: sounds from the studio. “We experimenteren graag met allerlei studiofoefjes”, zegt Goddard. “Zo zitten er geluiden in sommige nummers die alleen honden kunnen horen. Je moet In The Privacy Of Our Love maar eens opzetten waar een hond bij is! Je weet niet wat je ziet!” Gelukkig stoppen ze hun kostbare studiotijd niet alleen in geluiden voor dieren. “Het nieuwe album heeft de hardste en de rustigste muziek die we ooit met Hot Chip hebben gemaakt”, zegt Goddard. “Zowel de snelste als de langzaamste.” Collega Clarke vult aan. “Meestal is langzaamste muziek ook het rustigst. Op het volgende album willen we ons toeleggen op snelle rustige muziek!”

Hot Chip mag er dan een groot instrumentarium, een technische trukendoos en een onuitputtelijke hoeveelheid muzikale voorbeelden op na houden, één grens is overduidelijk: de band doet niet aan onplezierige geluiden. Frontman Alexis Taylor heeft een zachte stem en schreeuwt nooit, de keyboards slaan nooit op tilt. Hoewel melancholie nooit ver weg is, is Hotchipania een zonnig paradijs. “Dat klopt. Ik luister niet veel naar experimentele muziek of noise”, zegt Goddard. “Pas hoorde ik een nieuwe plaat van Scott Walker waarin hij dode koeien gebruikt als drums. Dat was een bijzondere ervaring, maar ik draai dat niet dagelijks op mijn iPod.” “Soms maken we wel onplezierige geluiden”, zegt Clarke. “Laatst had iemand in de studio een apparaat aan staan. Niemand wist wie het was, maar het geluid was je lichaam bevroor ervan, zo vreselijk was het. En dus probeerden we tegelijk onze oren te beschermen en het apparaat uit te zetten. We krasten met onze handen door de lucht, als een demente Tyrannosaurus Rex. Het duurde vijftien seconden voor we het apparaat konden uitschakelen. We hebben het niet opgenomen, want de microfoon was niet aangesloten, maar het was afgrijselijk.”

Made in the Dark is verschenen bij EMI. Hot Chip speelt 13 maart in Paradiso, Amsterdam.